Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων: στροφή στο βινύλιο

Το τρίτο Σάββατο κάθε Απρίλη, οι μουσικόφιλοι όλης της γης γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων. Η Παγκόσμια Ημέρα των Δισκοπωλείων συνελήφθη σαν ιδέα το 2007, σε μια συνάντηση ιδιοκτητών δισκοπωλείων, με στόχο τον εορτασμό της ανεξάρτητης μουσικής βιομηχανίας, σε μια περίοδο που οι αλυσίδες καταστημάτων ωθούν στην αφάνεια ανεξάρτητους παραγωγούς και καλλιτέχνες.

Κάθε χρόνο, το ίδιο Σάββατο του Απρίλη, κυκλοφορούν επετειακές εκδόσεις βινυλίων, αλλά και CD και διεξάγονται συναυλίες σε μικροσκοπικά συνοικιακά δισκοπωλεία σε όλο τον κόσμο. Εγγεγραμμένα και συμμετέχοντα στην Παγκόσμια Ημέρα των Δισκοπωλείων είναι μόνο ανεξάρτητα μαγαζιά -όχι πολυκαταστήματα- τοπικά δισκοπωλεία που εξαιρούν εαυτούς από τη δίνη της εμπορικότητας.
Από το 2008, όταν και γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Ημέρα και κάθε χρόνο, ορίζεται ένας Επίσημος Πρέσβης της Ημέρας, υπεύθυνος να μεταδώσει στο φιλόμουσο κοινό την αγάπη για τη μουσική και τη μεθοδική ανακάλυψη αυτής, μέσα από τις σκονισμένες κούτες των απανταχού δισκοπωλείων.
Φετινός Πρέσβης της Ημέρας (γιορτάστηκε στις 20 Απριλίου), ήταν ο μουσικός Jack White (πρώην White Stripes, νυν Dead Weather και Raconteur, ιδιοκτήτης της Third Man Records) και θερμός θιασώτης του βινυλίου. Η επιστολή που εξέδωσε ο White για την Hμέρα, εκτός των άλλων, αναφέρεται στο πλήγμα που έχει επιφέρει το διαδίκτυο και ο ψηφιακός κόσμος στην εμπειρία της μουσικής, στην παντελή έλλειψη ρομαντισμού στο download ενός τραγουδιού, στο κλικ του ποντικού και την αδυναμία σύγκρισης της οθόνης του smartphone με την παρακολούθηση μιας υπαίθριας συναυλίας.
Η λύση για τον White είναι «να εκπαιδεύσουμε ξανά τους εαυτούς μας, όσον αφορά στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση και τη διαφορά του να “κατεβάζεις” ένα τραγούδι από το να μιλάς με άλλους ανθρώπους για τη μουσική. Να ενθουσιάζεσαι με τη μουσική που μπορείς να την κρατήσεις στα χέρια σου και να νιώσεις το σχήμα, τη μυρωδιά του βινυλίου και τον ήχο της βελόνας που ακουμπά για πρώτη φορά το δίσκο».
Ο White, μανιώδης συλλέκτης δίσκων, μέσα από τη δισκογραφική του εταιρεία έχει υποστηρίξει την κουλτούρα του βινυλίου όσο λίγοι. Με καινοτομίες όπως έγχρωμα και αρωματισμένα βινύλια, το triple-decker (ένα 45αρι δισκάκι, κρυμμένο ανάμεσα σε δυο 33αρια, που είναι κολλημένα μεταξύ τους) και το «υγρό βινύλιο» (δίσκος με υγρό στο εσωτερικό του). Ακόμα, φέτος, ανήμερα της Ημέρας των Δισκοπωλείων, εγκαινίασε το μοναδικό ατομικό -και ανοιχτό στο κοινό- θάλαμο ηχογραφήσεων στα γραφεία της Third Man Records.
Η επιστροφή του δίσκου βινυλίου, την εποχή που η ψηφιακή τεχνολογία εξελίσσεται κάθε λεπτό, μπορεί να είναι ακόμα μια τάση της μόδας ή μπορεί να είναι και κάτι παραπάνω από αυτό. Ίσως αφορά πραγματικά την εμπειρία της μουσικής, όπως είναι η ακρόαση του νέου δίσκου των «Flaming Lips», όχι από το laptop, αλλά από τον ενισχυτή του πικ-απ και να αφορά μια συνειδητοποιημένη επιστροφή στην τελετουργία που πρέπει να θεωρείται η ακρόαση της μουσικής.
Η επιστροφή στο retro και το vintage, ξεκινώντας από τα ρούχα, το styling και το design ακόμα, είναι σίγουρα μόδα και θα περάσει. Η διαρκώς αυξανόμενη προτίμηση για τον αναλογικό ήχο όμως, δεν θα ξεθυμάνει εύκολα, όχι επειδή ξαφνικά θα σταματήσει ο κόσμος να αγοράζει cd και να εγγράφεται κατά χιλιάδες στο itunes. Απλά όσοι δεν είχαν ακούσει ξανά πριν το πικ-απ να παίζει Miles Davis ή Beatles, όταν θα συγκρίνουν τον αναλογικό με τον ψηφιακό ήχο, θα νιώσουν τη διαφορά και δεν θα την ακούσουν απλά. Η μουσική άλλωστε, δεν απευθύνεται ποτέ μόνο στο «αυτί»...
Ανθή Παπαγεωργίου
 clickatlife.gr