Οδηγός πρακτικών για βιώσιμη διαχείριση του νερού

Η παροχή ύδρευσης-αποχέτευσης αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, θα πρέπει να διασφαλίζεται η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό από όλη την κοινωνία και η τιμολόγηση να διέπεται από κοινωνικά κριτήρια.

Ξεκινώντας από την αποδοχή του νερού ως κοινωνικού και απαραίτητου για τη διαβίωση των ανθρώπων αγαθού,

το Δίκτυο Μεσόγειος SOS, το ίδρυμα Χάινριχ Μπελ Ελλάδος και το Δίκτυο Ελληνικών Πράσινων Πόλεων, παρουσίασαν έναν Οδηγό Καλών Πρακτικών για τη Βιώσιμη Διαχείριση του Αστικού Νερού, ο οποίος απευθύνεται σε Οργανισμούς Ύδρευσης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Σε έρευνα του Δικτύου Μεσόγειος SOS για το 2012 σε 11 μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, το 52,2% δήλωσε ότι δεν εφαρμόζει μέτρα εξοικονόμησης νερού. Ένα ποσοστό της τάξης του 48,5% ότι δεν γνωρίζει πόσο νερό καταναλώνει, ενώ το 54,3% δεν ξέρει από πού πηγάζει το νερό που τρέχει από τη βρύση. Το 54,8% πιστεύει πως το νερό είναι φυσικός πόρος σε επάρκεια, όμως το 51% δεν θεωρεί πως η προσωπική του στάση έχει σημαντική επίδραση στην κατάσταση των υδάτινων πόρων της περιοχής του. Ωστόσο, το 72% εκτιμά πως δεν είναι επαρκώς ενημερωμένο ως προς τις ανάγκες διαχείρισης τους νερού.

«Για το λόγο αυτό, μία ολοκληρωμένη εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας με την εμπλοκή και δέσμευση πολλών φορέων είναι απαραίτητη» επεσήμανε η υπεύθυνη Υδατικών Πόρων του Δικτύου Μεσόγειος SOS, Κλειώ Μονοκρούσου, παρουσιάζοντας το περιεχόμενο του Οδηγού, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, που δόθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα.

Η συλλογή του βρόχινου νερού για οικιακή χρήση, η αξιοποίηση των πλημμυρικών νερών, η ανακύκλωση γκρίζων νερών, ο τεχνητός εμπλουτισμός υπόγειων υδάτων, η επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων, η αφαλάτωση με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και η ανάπτυξη αποκεντρωμένων συστημάτων νερού, αποτελούν πρακτικές που εφαρμόζονται όλο και περισσότερο σε πολλά μέρη της Μεσογείου, αλλά και παγκοσμίως.

Το κύμα ιδιωτικοποιήσεων που είχε ξεκινήσει σε διάφορες χώρες στα τέλη του '80 και εντάθηκε τη δεκαετία του '90, φαίνεται να υποχωρεί, κυρίως, λόγω της αδυναμίας των εταιρειών να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί, αλλά και στις υποχρεώσεις τους, και επειδή οι πολυεθνικές εταιρείες δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν αποδεκτές αποδόσεις για τους μετόχους τους. Για παράδειγμα, πάνω από 40 δήμοι στη Γαλλία, αποφάσισαν να επαναδημοτικοποιήσουν άμεσα την ύδρευση-αποχέτευση.

Στην Ελλάδα, όσον αφορά την κατανάλωση νερού, η γεωργία απορροφάει πάνω από το 80%, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 24%. Στον τομέα της ύδρευσης το κύριο πρόβλημα εντοπίζεται στις μεγάλες απώλειες του δικτύου, που κυμαίνονται από 30% έως 80% του εισαγόμενου νερού. Παράλληλα, ο τουρισμός που αναπτύσσεται, κυρίως, στις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές δεν στηρίζεται σε βιώσιμες και ορθές πρακτικές. Η βιομηχανία ευθύνεται, κυρίως, στην υποβάθμιση της ποιότητας των υδάτων, με απορρίψεις ρυπασμένου νερού, τόσο σε υπόγεια, όσο και σε επιφανειακά υδάτινα σώματα.

Πηγή:www.paseges.gr