Πολίτικη κουζίνα

Υπάρχουν ακριβά έπιπλα κουζίνας. Με γυαλιστερές λάκες και πάγκους από γρανίτη. Τέλειο σχεδιασμό και εργονομία. Τα βρίσκεις στα περισσότερα σύγχρονα σπίτια. Και σου αρέσει η καθαρότητα τους.  Μοιάζουν με μικρά ιατρεία που όλα είναι στη θέση
τους. Πουθενά δεν υπάρχει το λάθος. Πουθενά δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο από τη λογική.

    Αλήθεια σε αυτές τις κουζίνες πως μαγειρεύονται τα πιάτα που έχουν συναίσθημα;

Στο σπίτι μου η κουζίνα ήταν στο σημείο που συγκεντρωνόταν όλη η οικογένεια. Μεγάλη, άνετη και με ένα γερό, ξύλινο τραπέζι στη μέση για να μπορούν όλοι να κάθονται,να συζητούν, να μοιράζονται και να νιώθουν. Όχι δεν ήταν μια τέλεια κουζίνα. Τις περισσότερες φορές επικρατούσε ένα πανδαιμόνιο και μια ακαταστασία. Πιάτα περνούσαν από τα κεφάλια, ποτήρια τσούγκριζαν, σχέσεις δοκιμάζονταν και γεύσεις αναλάμβαναν να χαλαρώσουν τις εντάσεις και να φέρουν ηρεμία.

    Σε αυτή τη κουζίνα, τα λαδερά, το σκόρδο, η τομάτα, το φρέσκο κρεμμυδάκι και ο κιμάς είχαν την πρωτοκαθεδρία.

Το ίδιο πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν το ξύλο που ανοίγαμε την πίτα, το σουρωτήρι για τα μακαρόνια, ο τρίφτης του τυριού και το γουδί που όταν την θέση του την πήρε η μουλινέτα άλλαξε πίστα και πήρε ρόλο διακοσμητικού στο ψηλό ράφι δίπλα από την συλλογή με τα παλιά πιάτα.

Ακόμα και σήμερα, πιστεύω ακράδαντα πως οι κουζίνες των σπιτιών πρέπει να είναι έτσι. Αυθόρμητες, αυθεντικές, ζωντανές, παλλόμενες, ακατάστατες, νόστιμες, απόλυτες, φιλόξενες, ανθρώπινες. Μέσα μου νιώθω, πως μόνο σε ανάλογα περιβάλλοντα τα φαγητά μπορούν να έχουν γεύση.

Αρνούμαι να πιστέψω πως ένα κατσικάκι θα είναι νόστιμο βγαίνοντας από το φούρνο μιας κουζίνας που το πλακάκι θα θυμίζει χημείο και ο πάγκος εξεταστήριο ή οδοντιατρείο.

Συχνά, κατεβαίνω στη πλατεία Αβησσυνίας και σε άλλες γειτονιές με παλαιοπωλεία αναζητώντας παλιές πιατοθήκες, ψηλούς μπουφέδες, τραπέζια με σκαλιστά πόδια και άβολες καρέκλες καφενείου. Ονειρεύομαι εξοχικές κατοικίες με ελεύθερο πνεύμα που επιτρέπουν την δημιουργία μιας κουζίνας που δεν είναι αποστειρωμένη, που δεν είναι άψογα φτιαγμένη που δεν είναι απλά ένας χώρος προετοιμασίας φαγητού.

Ξέρω ότι στη κουζίνα, η μαγείρισσα δεν μπορεί απλώς να εκτελέσει μια συνταγή. Στη κουζίνα, θα ξυπνήσει τη δημιουργία της, θα ανασύρει από μέσα της γεύσεις παλιές και παιδικές, θα συνθέσει υλικά και θα περιστρέψει με αγάπη τη κουτάλα μέσα στο κοχλάζον περιεχόμενο της.

    Στη κουζίνα, θα σκεφτεί, θα σχεδιάσει, θα πιστέψει και θα υλοποιήσει την εντολή της καρδιάς της.

Για αυτό μου αρέσουν οι αυτοσχέδιες κουζίνες. Με το παλιό, μαρμάρινο νεροχύτη, τα ντουλάπια βαμμένα με λαδομπογιά, τα ράφια με τα μπαχαρικά και τα κρεμασμένα τεντζερέδια. Θέλω όταν μαγειρεύω να βλέπω μπροστά μου το αλάτι, το δεντρολίβανο, το θρούμπι και την κανέλα.

Θέλω όλα να είναι εδώ: τα όμορφα μαγειρέματα, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τα παλιά σκεύη που κληρονόμησα και τα δαντελένια τραπεζομάντιλα που μικρή σιχάθηκα και μετά λάτρεψα.

Δοκίμασε να κάνεις τη κουζίνα σου κάπως έτσι. Ξεκίνησε να διακοσμείς με ευαισθησία. Τόλμησε να πας αντίθετα στο ρεύμα. Σκέψου τι όμορφα θα είναι να απολαμβάνεις το πρωινό σου σε ένα χώρο που το κάθε τι θα σου φωνάζει «καλημέρα!». Δεν είναι δύσκολο να αποκτήσεις κάτι ανάλογο. Μεράκι θέλει και φαντασία.

    Αναλογίσου πόσο πιο δύσκολο είναι να μένεις μέσα σε σπίτια που δεν σε εκφράζουν και ξεκίνα την αναβίωση της παλιάς κουζίνας.
 

fe-mail.gr