Η ταινία της εβδομάδας: «Η σιωπηλή δολοφόνος»

Λίγο πριν το τέλος της, ο Χου Χσιάο-Χσιεν μας φέρνει την πιο όμορφη ταινία της χρονιάς.

Η νέα ταινία του Χου Χσιάο-Χσιεν είναι το πιο μεγαλεπήβολο πρότζεκτ του έως τώρα, με 5 χρόνια
γυρισμάτων και 25 (!) χρόνια προετοιμασίας. Πηγαίνουμε πίσω στην Κίνα του 9ου αιώνα, εκεί όπου μια πανέμορφη εκπαιδευμένη δολοφόνος με ισχυρή αίσθηση του δικαίου καλείται να σκοτώσει τον ξάδελφό της, ο οποίος τυχαίνει να είναι και ο μοναδικός άνθρωπος που αγάπησε ποτέ. Το δίλημμα δε θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο: θα επιλέξει να ακολουθήσει τις αρχές της ή την καρδιά της;
Σαν ιστορία, το «The Assassin» δεν έχει να μας πει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές στο σινεμά της Άπω Ανατολής. Μη μείνετε όμως σε αυτό. Πίσω από το κινεζικό φολκλόρ, υπάρχει μια ταινία εκπάγλου καλλονής, γεμάτη εικόνες που εντυπώνονται βαθιά μέσα σου και επανέρχονται μετά για καιρό. Το τετράγωνο κάδρο που χρησιμοποιείται ως ratio προσφέρει βάθος στα πανέμορφα τοπία και σε συνδυασμό με τα καταπληκτικά κοστούμια δημιουργείται μια συναρπαστική χρωματική παλέτα που ξεκουράζει τα μάτια σου, χωρίς να ενοχλείσαι καθόλου από τον αργό ρυθμό και τα πολλά μονόπλανα.

Οι μάχες είναι ένα σημαντικό κομμάτι της υπόθεσης, ο Χου Χσιάο-Χσιεν δεν ενδιαφέρεται ωστόσο τόσο πολύ για τη δράση. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι άψογα χορογραφημένες, παρουσιάζονται πάντως ράθυμες και «άδειες» συναισθηματικά, σαν οι συμμετέχοντες να θέλουν να αποδεσμευτούν από αυτές (αποκορύφωμα το φινάλε) και να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο, αυτόν της πνευματικότητας και των συναισθημάτων. Το «The Assassin» είναι σίγουρα η πιο ιδιαίτερη ταινία πολεμικών τεχνών που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό, κάνοντας το «Τίγρη και Δράκος» να φαίνεται ευτελές δημιούργημα του εμπορικού Χόλιγουντ. Αυτό που σου μένει στο τέλος είναι η αίσθηση ότι παρακολούθησες ένα αριστούργημα που θα μνημονεύεται για χρόνια και που όσο περνά ο καιρός θα αποκαλύπτεται μέσα σου με τη λογική ενός παζλ. Η Σου Κι είναι εντυπωσιακά όμορφη και κουβαλά μια κρυφή μελαγχολία για τις χαμένες στιγμές στο βλέμμα της που εξυψώνει την ερμηνεία, και τέλος πάντων, δείτε αυτό το ποίημα στο σινεμά.
Γιάννης Μόσχος
ymoschos@clickatlife.gr