ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ: Οι “Boligarchs”. Δίπλα στον λαό που λιμοκτονεί, τα κλαμπ των πλουσίων αριστερών με τους αστακούς και το γκολφ

Daily Mail / ΚΟ

Οι πάμπλουτοι της Βενεζουέλας απολαμβάνουν πλούσια πάρτι και γκουρμέ κουζίνα, ενώ οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης αναγκάζονται να σαρώσουν τα πάντα για να βρουν τρόφιμα, καθώς καταρρέει η οικονομία της σοσιαλιστικής χώρας.

Στο πλούσιο Country Club του Καράκας, όπου το κόστος των μελών κοστίζει £ 77.000, δηλαδή 458 φορές το μέσο όρο του μισθού της Βενεζουέλας - γυναίκες με πανάκριβα φορέματα απολαμβάνουν ένα συμπόσιο βοείου κρέατος και αστακού, που ακολουθείται από μια πολύχρωμη ποικιλία από πουτίγκες.

Εν τω μεταξύ, στην παραγκούπολη Petare λίγα μίλια μακριά, μια πόλη με 370.000 Βενεζουελάνους, οι απλοί άνθρωποι της μεσαίας τάξης περιφέρονται στους βρωμερούς σωρούς σκουπιδιών ψάχνοντας για σάπια φύλλα λάχανου, αφυδατωμένα μοσχολέμονα και αποκόμματα δυσώδους κρέατος.

«Αυτοί οι πλούσιοι άνθρωποι είναι κλέφτες. Αυτοί οι κολλητοί της κυβέρνησης έκλεψαν τα χρήματα της χώρας», λέει η Vanessa, 36 ετών, που κερδίζει £ 14 το μήνα σε μια εταιρία με ηλεκτρικά.

«Δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, αλλιώς θα χάσουν τον υψηλό τους life style.

«Ο Τσάβες προσποιούταν ότι ήταν μεγάλος σοσιαλιστής, αλλά ήταν πλούσιος ο ίδιος. Ήταν ένας υποκριτής. Ήταν ένας γ*****ς ψεύτης. Η κληρονομιά του είναι άνθρωποι σαν εμένα που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια».

Στις τρώγλες της Petare, η 27χρονη Μαρία, μια μητέρα τριών παιδιών, κάθεται σε ένα σωρό από σκουπίδια ψάχνοντας για τρόφιμα.

«Έρχομαι στο σωρό με τα σκουπίδια κάθε φορά που έχω λεφτά για το λεωφορείο», λέει. «Παίρνω περισσότερα εδώ από ό, τι θα έπαιρνα με τον κατώτατο μισθό. Τα χρήματά μας έχουν γίνει άνευ αξίας».

«Ο σύζυγός μου είναι οξυγονοκολλητής και δεν βγάζει αρκετά για να ζήσει», είπε η Μαρία. «Πρέπει να περιμένω στην ουρά για ώρες για τρόφιμα, και συχνά δεν παίρνω τίποτα».

Η 39χρονη Carmen, μητέρα οκτώ παιδιών, προσθέτει: «Δεν θέλω να είμαι εδώ σκάβοντας στα σκουπίδια. Νιώθω αποπνικτικά, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Νιώθω σαν να πνίγομαι. Αλλά ο σύζυγός μου είναι άρρωστος και πεινάμε».

Ο 12χρονος γιος της, Julio, βοηθά τη μητέρα του στο ψάξιμο των σκουπιδιών μετά το σχολείο.

Δεν είναι μόνο τα τρόφιμα που λείπουν. Στο νοσοκομείο Ελ Algodonal στο Antímano, η Νταϊάνα, έχει στην αγκαλιά της το πέντε μηνών μωρό της, που έχει οξεία βρογχίτιδα και άσθμα εδώ και οκτώ ημέρες.

Το νοσοκομείο δεν είναι σε θέση να παρέχει φάρμακα, τρόφιμα ή ακόμα και χαρτί τουαλέτας.

«Το μωρό μου χρειάζεται αντιβιοτικά και φάρμακα για το άσθμα, αλλά έχω πάει σε 10 φαρμακεία και κανείς δεν έχει τίποτα», είπε.

Αυτός ήταν ένας κόσμος πέρα από το Country Club, όπου σερβιτόροι ντυμένοι στα λευκά σερβίρουν κοκτέιλ και καναπεδάκια και οι άνδρες ασκούνται στο γήπεδο του γκολφ με φόντο τις φτωχές συνοικίες της πόλης.

«Δεν είναι ότι δεν ενδιαφερόμαστε για τους φτωχούς ανθρώπους. Έχουμε δώσει πολλά σε φιλανθρωπικούς σκοπούς», λέει ένας παίκτης του γκολφ. «Πρέπει όμως να σταματήσουμε να περνάμε καλά μόνο και μόνο επειδή η χώρα καίγεται;»

Το Κλαμπ είναι ένα μόνο από ένα δίκτυο αποκλειστικών εγκαταστάσεων που συχνάζουν άτομα της υψηλής κοινωνίας της Βενεζουέλας.

Γύρω από το Καράκας και μόνο υπάρχει το Lagunita Country Club, το οποίο έχει κέντρο ιππασίας και αμφιθέατρο όπερας και κοστίζει £ 50.000 η εγγραφή, το Valle Ariba Golf Club, το οποίο χρεώνει £ 47.000 και το Carenero Yacht Club, με χώρο στάθμευσης για σκάφη και τζετ σκι.

Οι σοσιαλιστές κυβερνήτες της Βενεζουέλας εδώ και καιρό ήταν σε διαμάχη με αυτό το σύμβολο του καπιταλισμού, αλλά πίσω από τα παρασκήνια, Σοσιαλιστές και Boligarchs – ονομάζονται έτσι επειδή τον πλούτο τον απέκτησαν μέσω των συνδέσεών τους με την Μπολιβαριανή Σοσιαλιστική κυβέρνηση – οι σχέσεις τους είναι στενές.

Ο Diego Salazar, φιλοκυβερνητικός επιχειρηματίας, ο οποίος είχε εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς πετρελαίου το περασμένο έτος, είναι μέλος του Κλαμπ και ο Alejandro Andrade, διαβόητος υπουργός Οικονομικών του Τσάβες ο οποίος ταξίδεψε με ένα ιδιωτικό τζετ £ 7 εκατομμυρίων, παρακολουθεί τα show του.

Ο πρώην Αμερικανός πρέσβης, C Allen Stewart - εκπρόσωπος μιας χώρας τόσο μισητής από τον Τσάβες - πέθανε από καρδιακή προσβολή στο γήπεδο του γκολφ.

Φωτο: Στην αγροτική πόλη Tacarigua de Mamporal, ένας αδύνατος σκύλος στα πρόθυρα της λιμοκτονίας.

Μέσα στο club: το κλιματιζόμενο Penguin Bar με δερμάτινες πολυθρόνες, εκλεκτά ουίσκι και πούρα και το εστιατόριο, το οποίο πωλεί μπουκάλια σαμπάνιας με £ 300.

Ένας παίκτης του γκολφ είπε στην MailOnline ότι πολλά μέλη αυτών των σωματείων δεν έχουν καμία σχέση με τη διαφθορά ή την κυβέρνηση, αλλά είναι απλά πλούσιοι διπλωμάτες ή επιχειρηματίες που κερδίζουν σε ξένο νόμισμα.

Αλλά οι απλοί άνθρωποι δεν βλέπουν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. «Δεν θέλω οι πλούσιοι να υποφέρουν, αλλά κατέστρεψαν τη χώρα μας», λέει ο Francisco Lopez, 66 ετών, διαχειριστής σε μια τράπεζα, καθώς παρακολουθεί τους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.

Τα ράφια των σούπερ μάρκετ σε όλη τη χώρα είναι άδεια, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να αναγκάσουν τους καταστηματάρχες να τα βάλουν όλα επάνω στα ράφια.

Μερικοί απελπισμένοι καταφεύγουν σε παζάρια στα social media για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους, ανταλλάσσοντας τα πάντα, από αλεύρι και πάνες για συνταγογραφούμενα φάρμακα.

Οι πλουσιότεροι εξακολουθούν να είναι σε θέση να προμηθεύονται τα καλύτερα αγαθά στην ακμάζουσα μαύρη αγορά της Βενεζουέλας, όπου τα εμπορεύματα πωλούνται πολλές φορές στην αρχική τους τιμή.

Οι μαυραγορίτες γνωστοί ως μυρμήγκια, ή «Bachaqueros» - ονομάζονται έτσι από τα φορτία που μπορούν να φέρουν στις πλάτες τους – τα οποία πωλούν σε πολύ διογκωμένες τιμές.
Μια εκτίμηση δείχνει ότι ένας στους τέσσερις κατοίκους της Βενεζουέλας συμπληρώνει το εισόδημά τους με αυτόν τον τρόπο.

«Ακόμα κι αν οι άνθρωποι είναι φτωχοί, ποτέ δεν τους κάνω έκπτωση», λέει η μαυραγορίτης Christabell, 24 ετών από το διαμέρισμά της στην κορυφή του λόφου στο Ελ Junquito του Καράκας. 

«Ξέρω ότι ακούγεται σαν να είμαι ένα απαίσιο άτομο, αλλά δούλεψα σκληρά για να πάρω αυτά τα αγαθά. Αν αρχίσω να ξοδεύω τα προς το ζην μου, θα μείνω απένταρη. Οι άνθρωποι λένε ότι παίζω με την πείνα του λαού, αλλά τι γίνεται με την δική μου πείνα;»

Το τρέχον στοκ - το οποίο αγόρασε από έναν γνωστό της μέσα από ένα σούπερ μάρκετ - της κόστισε £ 7, είπε, και εκείνη θα το πουλήσει για £ 35, μια αύξηση 400 τοις εκατό.
Το κέρδος, £ 28, είναι το διπλάσιο του μέσου μηνιαίου μισθού στη Βενεζουέλα.

«Αναρωτιέμαι συχνά αν αυτό που κάνω είναι σωστό και πάντα απαντώ ότι είναι λάθος», είπε. «Αλλά η κυβέρνηση μας έχει εξαναγκάσει σε αυτό, και τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα. Είναι σαν ένα κλοιός  που στενεύει όλο και περισσότερο γύρω μας κάθε μέρα».

Μαζί με την οικονομική κατάρρευση έχει έρθει μια αύξηση των βίαιων εγκλημάτων. Στο Καράκας το ποσοστό δολοφονιών είναι το υψηλότερο στον κόσμο, κερδίζοντας το παρατσούκλι «η πιο επικίνδυνη πόλη στη Γη». Σε πολλά τμήματα της πρωτεύουσας, και σε άλλα μέρη της χώρας, επικρατεί η αναρχία.

Η πολιτική του Τσάβες του εξοπλισμού των πολιτοφυλακών και των «collectivos» για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής επανάστασης οδήγησε στο να καταστεί η Βενεζουέλα η πιο οπλισμένη χώρα στον κόσμο, με ένα όπλο για κάθε δύο πολίτες.
Οι άνθρωποι ζουν με τον συνεχή φόβο των ληστών και των απαγωγέων, και πολλά μέλη της μεσαίας τάξης φεύγουν για την Κολομβία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες, ακόμη και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης - οι λεγόμενοι «Chavistas» - αρχίζουν να έχουν τις αμφιβολίες τους.

Ο Marlene Gaspar, 44 ετών, φρουρός ασφαλείας του νοσοκομείου, είναι μέλος μιας φιλοκυβερνητικής πολιτοφυλακής που έχει αναπτυχθεί για να διατηρηθεί η τάξη στις ουρές για τα τρόφιμα. Αλλά είναι τόσο εξασθενημένος από την πείνα, που δεν μπορεί πλέον να παρακολουθεί την εβδομαδιαία παραστρατιωτική εκπαίδευση.

«Ο Τσάβες υποτίθεται θα άλλαζε τα πράγματα, αλλά αυτό δεν συνέβη. Αντ’ αυτού οι πλούσιοι άνθρωποι έχουν πολλά χρήματα και φανταχτερά αυτοκίνητα, και όλοι οι άλλοι λιμοκτονούν.

«Η καρδιά μου είναι βαριά. Αισθάνομαι εξαπατημένος. Το σοσιαλιστικό μας όνειρο καταρρέει».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή