Δέκα παρατηρήσεις για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ

Η κούρσα των Όσκαρ ξεκίνησε και έχουμε κάποια σχόλια να κάνουμε μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων.

Τα φετινά Όσκαρ φαινόντουσαν από την αρχή ότι θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αυτό κυρίως γιατί φέτος υπήρχαν πραγματικά καλές ταινίες στην κούρσα των βραβείων, οι οποίες στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία σχέση με το τυπικό οσκαρικό σινεμά που ξεχνιέται μετά το πέρας της τελετής. Τώρα που ανακοινώθηκαν και οι υποψηφιότητες, αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως και το μόνο που μένει είναι να απολαύσουμε τόσο τη διαδρομή και και τη βραδιά της απονομής. Χωρίς ιδιαίτερη χρονοτριβή, αυτά είναι τα σχόλια μας για τις φετινές υποψηφιότητες:

- Καταρχάς, ο «Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου θα πατήσει κόκκινο χαλί, μιας και το πρωτότυπο και ευρηματικό σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου δεν πέρασε απαρατήρητο από την Ακαδημία. Όσο και αν την περιμέναμε αυτή την υποψηφιότητα, μας χαροποιεί ιδιαίτερα η συγκεκριμένη αναγνώριση, όχι επειδή έχει να κάνει με έναν Έλληνα αλλά γιατί τιμάται ένας άνθρωπος που το αξίζει. Ο «Αστακός» επανήλθε στη δημοσιότητα ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά την έξοδο του στις ελληνικές αίθουσες και αν για κάποιους αυτό συνέβη κάπως ετεροχρονισμένα, εμείς δε θα πούμε ποτέ όχι στο καλό σινεμά, όποτε κι αν έρχεται αυτό στο προσκήνιο.

- Το μυαλό μας δεν πηγαίνει σε περιπτώσεις που αδικήθηκαν παρά χαιρόμαστε για πολλές από τις υποψηφιότητες, κάτι που από μόνο του σημαίνει πολλά. Βέβαια, δεν λείπουν και κάποιες ηχηρές απουσίες. Η Έιμι Άνταμς πέτυχε την σημαντικότερη χρόνια της καριέρας της και είναι κάπως άδικο το γεγονός ότι δεν είναι υποψήφια, ειδικά από τη στιγμή που ήταν η ψυχή του «Arrival» και η ταινία του Ντένις Βιλνέβ απέσπασε έτσι κι αλλιώς αρκετές υποψηφιότητες. Είναι ωραία η κατηγορία του Α' Γυναικείου όπως διαμορφώθηκε, αλλά θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερη.

- Και μιας και μιλάμε για τον Α' Γυναικείο, ας έρθουμε στην περίπτωση της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Η σπουδαία 63χρονη Γαλλίδα ηθοποιός απέκτησε επιτέλους αναγνώριση και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αν και κάτι μας λέει ότι δεν την ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Σε αυτή τη φάση πιο πολύ τυχερό είναι το Χόλιγουντ που την «ανακάλυψε» παρά η ίδια που θα βρίσκεται στα βραβεία, μιας και όλα αυτά τα χρόνια έχει αποκτήσει την αναγνώριση από το κοινό στο οποίο στοχεύει. Διασκεδάζουμε άπειρα με τους Αμερικανούς που νομίζουν πως η Ιπέρ δεν υπήρχε πριν τα Όσκαρ και όλο αυτό μόλις με τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία της το 2016 για το «Εκείνη» του Πολ Βερχόφεν. Άξια.

NICK WALL

- Όχι. Άλλη. Μέριλ. Στριπ. Στα. Βραβεία.

- Θυμάστε την (πέρα ως πέρα δίκαιη) κουβέντα για τη λευκότητα των Όσκαρ; Ε λοιπόν, φέτος φαίνεται αρκετά μακρινή, με το μαύρο στοιχείο να μονοπωλεί στα βραβεία. Εκτός από το φαβορί «Moonlight» του Μπάρι Τζένκινς, υπάρχουν το «Fences» και το «Hidden Figures», ταινίες που είναι σημαντικές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για τη μαύρη κοινότητα και όλες έχουν πάρει πολύ καλές κριτικές. Χρειαζόμαστε αυτή την τάση και ας μην πιστεύουμε στην καλή θέληση της Ακαδημίας. 

- Το «La La Land» απέσπασε 14 υποψηφιότητες, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του «Τιτανικού» και του «All About Eve» και είμαστε απόλυτα σύμφωνοι με αυτή την εξέλιξη. Πρόκειται για μία περίπτωση κατά την οποία μία ταινία που λατρεύει το κλασικό Χόλιγουντ και έχει φτιαχτεί για να λατρευτεί από την Ακαδημία όχι μόνο δε μυρίζει ναφθαλίνη, αλλά χάρη στην υποδειγματική αίσθηση ρυθμού της σκηνοθεσίας του Νταμιάν Σαζέλ, την αφοπλιστικά όμορφη φωτογραφία, την υπέροχη μουσική (το «Audition» ή το «City of Stars» είναι το μεγάλο φετινό δίλημμα του οποίου δεν ξέρουμε αν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε την απάντηση) και την εκρηκτική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, το «La La Land» στέκεται επάξια στο σήμερα και μας κάνει να νιώθουμε πάρα πολλά πράγματα και με μεγάλη ένταση. Δίκαιες όλες οι υποψηφιότητες μία προς μία. 

- Ας τελειώνει επιτέλους το ψέμμα με την ερμηνεία του Άαρον Τέιλορ Τζόνσον στο «Nocturnal Animals». Για λόγους που ποτέ δεν καταλάβαμε απέσπασε μέχρι και Χρυσή Σφαίρα, ενώ η υπερβολική και στα όρια του κιτς παρουσία του θα είχε πιο δικαιολογημένα θέση στα Χρυσά Βατόμουρα. Αντί αυτού είδαμε τον Μάικλ Σάνον να του παίρνει την υποψηφιότητα, και όσο και αν έχουμε και πάλι τις ενστάσεις μας, τουλάχιστον πλέον αυτές χαρακτηρίζονται από αδιαφορία ως ουδετερότητα. 

- Μας αρέσει πολύ και η αναγνώριση του «Hell or High Water», μιας ταινίας που μετατρέπει όλη τη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική κατάσταση σε ένα αγωνιώδες «μπαρουτοκαπνισμένο» γουέστερν, το οποίο διαθέτει τον πιο απολαυστικό Τζεφ Μπρίτζες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Από τις περιπτώσεις που ξεχώρισαν στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τη δυνατότητα να αρέσει σε ένα μεγάλο εύρος κοινού. 

- Στηρίζουμε και τις μηδέν υποψηφιότητες που απέσπασε το «Deadpool». Το τελευταίο διάστημα υπήρξε μία απρόσμενη τροχια βραβείων για την ταινία, η οποία ευτυχώς έληξε πριν το πιο κρίσιμο σημείο. Δεν έχουμε τίποτα με το κάφρικο χιούμορ που σπάει τον τέταρτο τοίχο, αρκεί να μην είναι ακατάλληλο για ανηλίκους ενώ αυτό ακριβώς είναι το κοινό στο οποίο στοχεύει. 

MARC BROUSSELY/REDFE

- Λέμε ναι και στην υποψηφιότητα της Μίκα Λέβι στην κατηγορία του soundtrack για τη δουλειά της στο «Jackie». Η μοντέρνα πειραματική avantgarde προσέγγιση της στη μουσική επένδυση μιας ταινίας δεν αναγνωρίστηκε για το εξαιρετικό της έργο στο «Under the Skin», ήρθε όμως για να μείνει και για να αλλάξει το σκηνικό και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.  Η 89η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ θα πραγματοποιηθεί στις 26 Φεβρουαρίου και ως τότε μείνετε συντονισμένοι στο clickatlife.gr για πλήρη παρουσίαση των υποψηφιοτητων και εκτενή αφιερώματα.


ΓΜ/Clickatlife