Πώς είναι να ζει κανείς στο Svalbard που δεν έχει ξημερώσει εδώ και τέσσερις μήνες;
Η πρώτη αχτίδα ήλιου είναι μια από τις πιο
ιδιαίτερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κάποιος στο Svalbard, ειδικά αν
είναι ντόπιος κι έχει περάσει ένα μακρύ χειμώνα με μήνες χωρίς ηλιακό
φως. Ας
πάρουμε μια γεύση από τη… «σκοτεινή» ζωή εκεί, σύμφωνα με
δημοσίευμα του bbc.Η σκοτεινή περίοδος
Κάθε χειμώνα από τα μέσα Νοεμβρίου, το αρχιπέλαγος Svalbard, ανάμεσα στη βόρεια Νορβηγία και τον Βόρειο Πόλο, καλύπτεται από το απόλυτο σκοτάδι. Στο μεγαλύτερο και το μοναδικό κατοικήσιμο νησί, το Spitsbergen, οι κάτοικοι δεν βλέπουν ήλιο για 4 μήνες και σε αυτό το διάστημα απλώς περιμένουν με αδημονία τον Μάρτιο, όπου ο ήλιος αρχίζει να φαίνεται ξανά στον ορίζοντα.
COMMONS.WIKIMEDIA.ORGΟ πληθυσμός του Spitsbergen διαρκώς αλλάζει και οι περισσότεροι μετακομίζουν εκεί για μερικά χρόνια, προκειμένου να δουλέψουν στον τουρισμό, σε ανθρακωρυχεία ή ως ερευνητές. Λόγω της απομόνωσης, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να γεννήσουν στο νησί και όσοι φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης, πρέπει να φύγουν. Εκεί μένουν κυρίως νέοι και υγιείς άνθρωποι, συνθέτοντας μια ζωηρή κοινότητα.
Λένε ότι το Svalbard έχει πέντε εποχές: άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και δύο χειμώνες: τον σκοτεινό και τον φωτεινό. Ο σκοτεινός χειμώνας ή πολική νύχτα, όταν ο ήλιος δεν ανατέλλει, ακολουθείται από μια περίοδο μισοσκόταδου τον Φεβρουάριο μέχρι τις αρχές Μαρτίου. Αυτός ο δεύτερος χειμώνας είναι και ο πιο αγαπημένος των περισσότερων κατοίκων, καθώς τα χρώματα στον ουρανό και τον ορίζοντα αλλάζουν ανά ώρα και νιώθεις ότι ο ήλιος θα ανατείλει από λεπτό σε λεπτό, παρ’ όλο που αυτή η κατάσταση διαρκεί για εβδομάδες. Το νησί των αντιθέσεων
Το Spitsbergen, αν μη τι άλλο, είναι γεμάτο αντιθέσεις. Κατά τη διάρκεια της πολικής νύχτας, έξω είναι πίσσα σκοτάδι, χωρίς φως φεγγαριού, με αποτέλεσμα να μη βλέπει κανείς τίποτα στο ένα μέτρο. Όπως είναι φανερό, αυτή την περίοδο όλοι βρίσκονται σε σπίτια και μαγαζιά και έξω δεν κυκλοφορεί εύκολα κάποιος Ένα διάσημο στέκι τους, μάλιστα, είναι το εστιατόριο Camp Barentz, όπου μπορούν να φτάσουν μόνο με snowmobile. Το καλοκαίρι ισχύει το αντίθετο. Ο ήλιος κάνει μικρούς κύκλους ψηλά στον ουρανό, 24 ώρες την ημέρα, σαν να είναι… μεθυσμένος και δεν ξέρει πούνα πάει.
Φέτος, ο ήλιος αναμένεται να επιστρέψει στην πόλη του Longyearbyen στις 8 Μαρτίου. Αυτή την ημέρα, οι ντόπιοι θα μαζευτούν στα σκαλιά του παλιού νοσοκομείου, αφού οι πρώτες ακτίνες φωτός φαίνονται από το ψηλότερο σκαλί, λόγω ενός μικρού κενού στα βουνά. Εκατοντάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος σε αυτή την παράδοση κάθε χρόνο, φορούν κοστούμια του ήλιου, βάφουν το πρόσωπό τους με μπογιές και τραγουδούν νορβηγικά παραδοσιακά τραγούδια. Κλεφτή ματιά από τα βουνά
Όποιος θέλει να «κρυφοκοιτάξει» τον ήλιο νωρίτερα, πρέπει να ανέβει στα ψηλότερα βουνά γύρω στο τέλος Φεβρουαρίου. Η πιο κοντινή κορφή στο Longyearbyen είναι το Trollsteinen (850 μέτρα) και απαιτεί περίπου 2,5 με 3 ώρες πεζοπορία, αν και οι απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες μπορεί να εμποδίσουν τη θέαση του ήλιου. Το κυνήγι των πρώτων αχτίδων ήλιου συμβαίνει για 1 ή 2 εβδομάδες το χρόνο, αλλά αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, ειδικά για έναν ταξιδιώτη.
Ο Svalbard Turn, ο τοπικός αθλητικός οργανισμός, βάζει κάθε χρόνο ταχυδρομικά κουτιά σε 10 κορυφές γύρω από το Longyearbyen, την περίοδο που πλησιάζει η επιστροφή του ήλιου. Το κάθε ένα περιέχει ένα σημειωματάριο και το πρώτο άτομο που θα γράψει το όνομά του και στα 10 σημειωματάρια, κερδίζει ένα ταξίδι στο Ny-Ålesund, μια πόλη στα 120 χιλιόμετρα βόρεια του Longyearbyen. Το ταξίδι αυτό αποτελεί μεγάλη εμπειρία, καθώς επιτρέπει στους κατοίκους να εξερευνήσουν μερικά απομακρυσμένα μέρη του νησιού. Το «φιλί» του ήλιου
Όπως αναφέρει ένας ντόπιος οδηγός ορειβασίας, η στιγμή που βλέπει κάποιος τον ήλιο ξανά για πρώτη φορά είναι πολύ συναισθηματική. Η λάμψη και η ζεστασιά που αφήνει στο πρόσωπο σε κάνει να εκτιμήσεις και πάλι τη φύση, στην πιο βασική της μορφή.
Clickatlife
αναρτήθηκε από το χρήστη Anemoni @ 9:59 μ.μ.
<< Αρχική σελίδα