Το Voyager 1 στα “θολά” όρια του ηλιακού συστήματος

Το απώτατο άκρο του ηλιακού μας συστήματος δεν είναι διακριτό: πρόκειται για μια μεταβατική, “υβριδική” περιοχή, λίγο “ηλιακό σύστημα” και λίγο “διαστρικό διάστημα”.
Το συμπέρασμα ανήκει στους επιστήμονες της NASA που παρακολουθούν το θαυμαστό ταξίδι του
Voyager 1, το οποίο ταξιδεύει σε απόσταση 17,6 δισ. χιλιομέτρων από τον Ήλιο και στέλνει πολύτιμα δεδομένα στη Γη κινούμενο με ταχύτητα 60.000 χλμ/ώρα προς τον αστερισμό του Οφιούχου.
Ορισμένοι επιστήμονες είχαν εκφράσει την άποψη ότι το Voyager 1, που ξεκίνησε το ταξίδι του το 1977, θα είχε εξέλθει του ηλιακού μας συστήματος. Θα είχε δηλαδή διασχίσει την ηλιόπαυση, αφήνοντας πίσω του την τεράστια φούσκα που ονομάζουμε ηλιόσφαιρα: τη “σφαίρα επιρροής” του Ήλιου μας εντός της οποίας κινούνται πλανήτες διαστημικά σώματα και διαστημόπλοια κάτω από ένα πανίσχυρο μαγνητικό πεδίο.
Τον Αύγουστο του 2012, το Voyager 1 κατέγραψε μια κατακόρυφη πτώση των ηλιακών σωματιδίων, γνωστών και ως ηλιακός άνεμος. Παράλληλα, καταγράφηκε μια απότομη αύξηση στα γαλαξιακά σωματίδια προερχόμενα από όλες τις κατευθύνσεις. Ωστόσο, το μαγνητικό πεδίο του ήλιου παραμένει ενεργό, παρότι μειωμένο, πράγμα που σημαίνει ότι το Voyager βρίσκεται εντός της ηλιόσφαιρας.
Η απροσδόκητη είσοδος του Voyager 1 στην μεταβατική ζώνη περιγράφεται σε τρεις νέες εργασίες που δημοσιεύει η επιθεώρηση Science.
Πόσο μεγάλη είναι αυτή η ζώνη; “Κανείς δεν γνωρίζει” παραδέχεται ο Εντ Στόουν, 77χρονος ερευνητής που συμμετέχει στο πρόγραμμα του Voyager 1 από το 1972 και έχει διατελέσει επικεφαλής του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης (Jet Propulsion Laboratory-JPL) της NASA.
“Μπορεί να πάρει μήνες, μπορεί και χρόνια μέχρι να τη διασχίσει” προσθέτει ο Στόουν.
Οι διαστάσεις και η φύση της ηλιόσφαιρας δεν αφορούν μόνο στο ηλιακό μας σύστημα. Το μαγνητικό πεδίο του ήλιου αντανακλά την ακτινοβολία από άλλες περιοχές του γαλαξία μας καθιστώντας τη ζωή στη Γη εφικτή.
econews