Mεγάλη επιτυχία σημείωσε η "Ειρήνη" του Αριστοφάνη στο Aρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Η επίκαιρη κωμωδία του Αριστοφάνη μετά από μια επιτυχημένη πρεμιέρα στους Φιλίππους και παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, παρουσιάστηκε στις 26 & 27 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της ΕπιδαύρουΗ αντιπολεμική oυτοπία του Αριστοφάνη, «Eιρήνη», είναι η καλοκαιρινή παραγωγή που παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε όλη την Ελλάδα, σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Πρόκειται για ένα έργο απόλυτα επίκαιρο, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (Τρυγαίος) και ο Φάνης Μουρατίδης (Ερμής), την παράβαση του έργου ερμηνεύει ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Η «Ειρήνη» ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, την Παρασκευή 26 & Σάββατο27 /07/13,  με μεγάλη επιτυχία.

Η καλοκαιρινή περιοδεία του έργου «Ειρήνη» πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του ΕΟΤ.


Η Υπόθεση του έργου
Ο Πόλεμος έχει φυλακίσει σε μια σπηλιά τη θεά Ειρήνη και ετοιμάζεται να βάλει μέσα σ' ένα πελώριο γουδί τις ελληνικές πόλεις και να τις “κοπανίσει”. Τότε, ο Τρυγαίος, ένας αμπελουργός, ανεβαίνει στον ουρανό μαζί με τον Ερμή και καλεί τους Έλληνες να ελευθερώσουν την Ειρήνη. Η απελευθέρωση της θεάς Ειρήνης, μαζί με την Οπώρα, θεά της καρποφορίας, και τη Θεωρία, θεά του πανηγυριού, αποτελεί το επίκεντρο του έργου. Η κωμωδία κλείνει με την επιστροφή στη γη του θριαμβευτή Τρυγαίου που φέρνει και πάλι τη θεά Ειρήνη στους ανθρώπους.

Σημείωμα Σκηνοθέτη
Είδα ένα όνειρο. Ήμουνα λέει στην Κρήτη και γεννιόμουν ξανά. Το χωριό ήταν φουντωτό και οι μέρες ανθισμένες. Οι ρωγμές του κακού δεν υπήρχαν. Πατέρας, μάνα, παππούς και γιαγιά, το σόι, όλοι εκεί. Νέοι για πάντα. Ο πατέρας μου δεν έφυγε κυνηγημένος, άρα δεν ήρθαμε ποτέ στην Αθήνα, δεν άνοιξε ραφείο στα Πατήσια, κι η μάνα μου δεν δούλεψε ποτέ στην πρέσα της σόμπας «Θερμίς». Ούτε βρήκε άκρη για να προσληφθεί ο, χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, άντρας της στην Columbia, στη Ριζούπολη. Έμειναν στην Κρήτη στο Μοχό της πεδιάδας Ηρακλείου. Εκεί μας δίδαξε η γη –τον αδελφό μου και μένα– τα μυστικά λόγια της πέτρας, της φωτιάς, του νερού και του ανέμου. Μάθαμε τη γλώσσα των ζώων, πετάξαμε μαζί τους στους πίνακες του Θεόφιλου, του Ρουσσώ και του Σαγκάλ. Ερωτευτήκαμε τις κερασιές και στεφανώσαμε με λεμονάνθια τα όνειρά μας. Ο Μέγας Τράγος μάς έμαθε το κυνήγι των θηλυκών κι η σελήνη μάς τραγούδησε τα μυστικά της μήτρας. Μέσα σε ορμές, λικνίσματα και στεναγμούς στεριώσαμε κορμό, απλώσαμε κλαδιά και φυλλωσιές, γενήκαμε δεντρόκορμοι και φεγγαρολουσμένοι. Τα παιδιά μας γεννήθηκαν μέσα στα αμπέλια και η «σταχτόχρωμη ελιά η παιδοτρόφα» έκανε αίμα την τροφή στις φλέβες τους. Ο Σεπτέμβρης, ο Γενάρης, ο Ιούλιος μάς έμαθαν τους χορούς των εποχών. Όποιος πονά πολύ, γλεντά πολύ – μουρμούριζε ο πατέρας, ενώ τα χορευταράκια βάζανε κάτω τον θάνατο με έναν πεντοζάλη. Σε έναν τέτοιο χορό, ένα κορίτσι του χωριού, το πιο μικιό κι ανυπεράσπιστο, πήγε άκρη-άκρη, βγήκε από τον κύκλο και χάθηκε στον ζεστό κάμπο. Την ψάξαμε παντού. Πότε στον ουρανό, με τα πετάγματα του νου, πότε στη γη, στα σκοτεινιάσματα της ψυχής και της σκέψης. Οι γεροντότεροι είπαν πως άνοιξε η πέτρα και την πήρε σε κρυφή σπηλιά. Ένας απ’ αυτούς, με το παρατσούκλι Αριστοφάνης, έσκυψε στ’ αυτί μου και ψιθύρισε και τ’ όνομά της. – Ρηνιώ. Ερηνάκι. Ειρήνη – μου είπε και ξύπνησα μέσα σε σκοτωμένα χρώματα, σ’ έναν κόσμο όπου τα ζώα δεν μιλούν κι όπου ο γερο-Πεύκος δεν είναι πια το ίδιο πρόσωπο με τον παππού μου.

Σηκώθηκα τότε και τηλεφώνησα. Στην Έρση, στον Γιώργο, στον Βασίλη, στον Φάνη, στον Μίνω, στην Κική, στον Αντώνη. Κι ύστερα στον Κώστα, στη Φωτεινή, στη Στέλλα, στη Μαρίνα, στην Ελένη. Ελάτε – τους είπα. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παράσταση τώρα, γιατί το όνειρο αποσύρεται σιγά-σιγά, ξεθωριάζει, χάνεται όπως οι νωπογραφίες στα σπλάχνα της Ρώμης. Κι όταν χαθεί τελείως, θα μας έχουν μείνει μόνο τα λόγια. Όμως τα λόγια για να σηκωθούν όρθια, θέλουν αίμα, ιδρώτα, δάκρυα, χορούς, κόπο.
Πάμε πρόβα λοιπόν: Ειρήνη του Αριστοφάνη. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ιούλιος του 2013... πρώτα ο Θεός!...

Σωτήρης Χατζάκης
Ιούλιος 2013

24ώρες