Rockwave Festival 2013: όλα όσα είδαμε και τις 4 μέρες

Σάββατο 6 Ιουλίου: Ένα μεγάλο ελληνικό γλέντι

 Σάββατο 6 Ιουλίου-Τρίτη 9 Ιουλίου και οι μουσικόφιλοι σε όλη την Ελλάδα είναι πανέτοιμοι να κατακλύσουν το χώρο του Terra Vibe για το φετινό Rockwave Festival. Ονόματα παγκοσμίου φήμης και νέα ελληνικά συγκροτήματα περιμένουν να ανέβουν και τις 2 σκηνές. Το click@life ήταν εκεί και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.

Σάββατο 6 Ιουλίου: Ένα μεγάλο ελληνικό γλέντι
Με δυνατά ονόματα, καλή οργάνωση, 2 stages, αρκετό κόσμο και πολύ κέφι, η πρώτη μέρα του φετινού Rockwave εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο ελληνικό γλέντι. Για πρώτη φορά, συγκεντρώθηκαν στη Μαλακάσα και το Terra Vibe δυνατά ονόματα της ελληνικής σκηνής και με ανεβασμένη διάθεση μας ταξίδεψαν στο χτες και το σήμερα της ελληνικής μουσικής. Ειρήνη Σκυλακάκη, Λεωνίδας Μπαλάφας, Υπόγεια Ρεύματα-Θάνος Ανεστόπουλος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Αγγελάκας και Σωκράτης Μάλαμας έδωσαν το «παρών».
Το γλέντι ξεκίνησε από νωρίς με την Ειρήνη Σκυλακάκη να είναι η πρώτη στη σειρά εμφάνισης, ενώ ο Λεωνίδας Μπαλάφας, αφήνοντας κι αυτός το νεανικό του στίγμα, έδωσε συνέχεια στη βραδιά. Τα αίματα άρχισαν να ανάβουν με τα Υπόγεια Ρεύματα και τον γνωστό από τα Διάφανα Κρίνα, Θάνο Ανεστόπουλο. Με πολλή ροκ διάθεση και δυνατές ερμηνείες ξεσήκωσαν τον κόσμο και άρχισαν να μας προδιαθέτουν για μια εξαιρετική συνέχεια.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τη χαρακτηριστική του ερμηνεία σε κομμάτια του αγαπημένα, δέχτηκε για ακόμα μια φορά την αγάπη και τον ενθουσιασμό του κοινού και μας θύμισε, γιατί τόσο δικαιολογημένα θωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους δημιουργούς. Η συνέχεια δόθηκε με τον Γιάννη Αγγελάκα στη μικρή σκηνή, που δε σταμάτησε στιγμή να ξεσηκώνει το κοινό με τη μουσική και τη μοναδική του «ποίηση», αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τις εξαιρετικές του ικανότητες στις ζωντανές εμφανίσεις.
Το τέλος της βραδιάς έγραψε ο μοναδικός Σωκράτης Μάλαμας, με ένα πρόγραμμα χτισμένο με μελωδίες και τραγούδια του, τόσο γνωστά και τόσο αγαπημένα, από αυτά που κάθε λάτρης της μουσικής του θα περίμενε να ακούσει εκείνη τη βραδιά.
Μια ωραία συναυλία με το ελληνικό στίγμα παρόν, άνοιξε το φεστιβάλ και απόλυτα δικαιολογημένα κέρδισε όχι μόνο τις εντυπώσεις, αλλά και τη μαζική προσέλευση του κοινού, που έσπευσε στη Μαλακάσα, δίνοντας παλμό και κέφι στην πρώτη μέρα του φετινού Rockwave.
Κυριακή 7 Ιουλίου: Ska, punk, metal και reggae «συνονθύλευμα»
Η καλύτερη ιδέα φτάνοντας λίγο πριν τον χώρο του Terra Vibe είναι να είσαι προνοητικός αρκετά και να παρκάρεις μακριά…πολύ μακριά για να μην κολλήσεις σε κίνηση φεύγοντας. Τότε είναι που δε σκέφτεσαι ούτε τα 2-3 χιλιόμετρα που θα περπατήσεις, ούτε τον ήλιο που μέσα στο καταμεσήμερο σε χτυπάει ανελέητα, ούτε τις ώρες που έχεις μπροστά σου.
Και φυσικά τίποτα από αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία αν σε λίγα μόλις λεπτά είσαι έτοιμος να δεις Carcass, Kreator και Saxon (αλήθεια γιατί Saxon; Η απορία θα σας λυθεί παρακάτω) να βάζουν κυριολεκτικά φωτιά στη μικρή σκηνή της Μαλακάσας και τους Ska-P, Marky Ramones Blitzkrieg (για να είμαστε απόλυτα ακριβείς) και Alborosie στην κεντρική σκηνή του φετινού πολυποίκιλου –ομολογουμένως-Rockwave Festival.
Για την ιστορία να αναφέρουμε, ότι επειδή φτάσαμε κατά τις 4 (δυστυχώς) στον χώρο, δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ούτε τους Descending, ούτε τους 1000MODS ούτε τους πολλά υποσχόμενους Endsight, οι οποίοι άνοιξαν τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Αν και το lunch brake των 2 ωρών, είναι η αλήθεια ότι τις «χαντάκωσε» λίγο τις support μπάντες, καθώς ο κόσμος που πήγε από τις 12.15 για να τις δει, ήταν ελάχιστος.
Στο διά ταύτα λοιπόν, το πρώτο σοκ είναι οι τεράστιες μπάρες, που οι ιθύνοντες έχουν τοποθετήσει προκειμένου να αποφύγουν προβλήματα τύπου «τσαμπατζήδων».
Εκτός από το ότι ο χώρος ήταν σαν απόρθητο φρούριο, έπρεπε ο καθένας με παρατεταμένο το εισιτήριο του να σκανάρει το barcode για να ανοίξουν οι μπάρες ασφαλείας, που περισσότερο φυλακή υψίστης ασφαλείας θύμιζε παρά συναυλιακό χώρο. Επειδή όμως, περί ορέξεως (της εταιρείας παραγωγής)…κολοκυθόπιτα, αφού ανοίγουν οι μπάρες, το μεγαλείο (εντάξει έχουμε μία δόση υπερβολής λόγω προαπαιτούμενου ενθουσιασμού για κάθε πολυαναμενόμενο live) του Rockwave ξεχύνεται μπροστά μας.
Η ώρα είναι 4 και κάτι και η μικρή σκηνή ετοιμάζεται να υποδεχτεί του Carcass. Η ενέργειά τους μοναδική (κάτι που ήταν φυσικά αναμενόμενο) κάνει τους λίγους (δυστυχώς) μέχρι εκείνη την ώρα οπαδούς και απλούς θεατές να ακολουθούν τις δεδομένες κινήσεις του headbanging, που οφείλει να γνωρίζει και να εφαρμόζει ο κάθε metallας που σέβεται τον εαυτό του.
Η ερμηνεία τους και η παρουσία τους ειλικρινά πέρα από κάθε ανθρώπινη δύναμη…ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις θερμοκρασίες μετά τις 4.30 μ.μ. και τον ήλιο, που κυριολεκτικά έκανε τον frontman να αλλάξει φυλή, αφού έγινε κατακόκκινος. Ωστόσο, οι ξανα-σχηματισμένοι (ευτυχώς) «πατέρες» του melodic death metal δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο.
Μεγάλη επιτυχία της διοργάνωσης ήταν το γεγονός της απόλυτης τήρησης των χρονικών ορίων. Greenwich δηλαδή. Σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, οι εναλλαγές στις σκηνές δε διαρκούσαν περισσότερο από 15 λεπτά. Μέχρι να τελειώσει η μία εμφάνιση στη μία σκηνή ίσα που προλάβαινες να μεταφερθείς στην άλλη (άντε και να πάρεις και μία μπύρα στο ενδιάμεσο), κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο ενδιαφέρουσα. Με απλά, λόγια οι εναλλαγές γέμιζαν τόσο καλά την ώρα, που δεν σου έδιναν καν την ευκαιρία να γκρινιάξεις για τις (συνηθισμένες, όπως ξέραμε μέχρι τώρα) καθυστερήσεις.
Το γεγονός αυτό μας πάει στη δεύτερη σκηνή, στην Terra, εκεί που ο κορυφαίος reggae –man Alborosie ήταν κάτι παραπάνω από έτοιμος να ξεσηκώσει τα πλήθη. Βέβαια από death/melodic σε reggae, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μία πολιτισμική διαφορά αλλά όλως παραδόξως ταίριαζαν. Με χαρακτηριστική επίκτητη Τζαμαϊκανή προφορά, ο ιταλός (αλλά πλέον κάτοικος του νησιού που γέννησε τη reggae) σε έκανε απλά να ψάχνεις αγωνιωδώς να βρεις…την παραλία δίπλα σου.
Ανάλαφρος, με τα ράστα μαλλιά του να αγγίζουν σχεδόν το πάτωμα, ο εκπρόσωπος της reggae στο φετινό Rockwave υπερασπίστηκε επάξια τον τίτλο του, ως κορυφαίος παγκοσμίως εκπρόσωπος της reggae.
Η ώρα έχει φτάσει για να επιστρέψουμε στη metal σκηνή. O λόγος ένας και μοναδικός: οι άνθρωποι που δημιούργησαν τη γερμανική thrash σχολή ήταν εκεί, μπροστά μας έτοιμοι να ξεκινήσουν. Ο Mille Petrozza δίνει το σύνθημα και το «Phantom Antichrist» ήταν όλο δικό μας. «From flood into fire», «Civilization Collapse», «Phobia», «Enemy of God», «Flag of Hate» και για μία ώρα ο κόσμος πολύ απλά δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Η πρώτη μεγάλη φεστιβαλική παρουσία των Kreator στην Ελλάδα (παρά τον ήλιο που επέμενε να χτυπάει αλύπητα στη σκηνή) ήταν γεγονός και ήταν πολύ πιο ικανοποιητική από ό,τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Συμπέρασμα: Οι Kreator είναι το ίδιοι συγκλονιστικοί και σε μεγάλους χώρους. Ο Petrozza υπενθύμισε την αγάπη του ίδιου και της μπάντας για τη χώρα μας και τους φανς της (ήδη δύο videoclip τους είναι γυρισμένα εδώ: το «Betrayer» το 1989 με φόντο το Ηρώδειο κ.λπ και το πρόσφατο «Civilization Collapse» με την φλεγόμενη Αθήνα στο background), αν και ως γνωστό δεν είναι και ο πιο επικοινωνιακός πάνω στη σκηνή.
Όπως και να χει πάντως, η παρουσία τους, τους πήγε ένα σκαλί ακόμη παραπάνω την ήδη καλή άποψη που είχαμε (εννοείται) για τη θρυλική αυτή μπάντα. Το «Until our paths cross again» από τα μικρόφωνα, μας άφηνε ανώδυνα από τα χέρια των Kreator στη συνέχεια της βραδιάς.
Και πάνω, που λέγαμε για θρυλικές μπάντες εμφανίζεται ο Marky Ramone. O επί 15 χρόνια drummer (και συνιδρυτής) των Ramones απλά επιβεβαίωσε τους λόγους για τους οποίους η μουσική τους ακόμα δελεάζει. Όλα τα αγαπημένα κομμάτια, ναι αυτά τα ανεξίτηλα στο χρόνο, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, δεν άφησαν κανέναν να παραμένει απλός παρατηρητής.
Η αρένα γέμισε (αν και ο κόσμος ακόμη ήταν πολύ λίγος), ο Andrew WK με ολόλευκα ρούχα στα φωνητικά και φυσικά υπό τις προσταγές του Marky, ο οποίος κρυμμένος πίσω από τα ντραμς, έμοιαζε σαν έναν πολλά υποσχόμενο …νέο ντράμερ.
Τελειώνοντας- 25 τραγούδια μετά- σηκώθηκε (η αλήθεια είναι ότι το κορακί μαλλί δεν τον γοητεύει αλλά η ηλικία του μόνο εκεί φαίνεται και σε καμία περίπτωση στην απόδοσή του) όλοι υποκλιθήκαμε στο «πατέρα» που έμαθε τις επόμενες γενιές πώς με ένα τραγούδι 2 λεπτών (το πολύ)μπορείς να κατακτήσεις την παγκόσμια μουσική σκηνή. Και μη ξεχνάτε ότι πριν από λίγες μέρες ο Andrew WK κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ, παίζοντας τύμπανα για 24 συνεχόμενες ώρες!!! Με απλά λόγια, ο συνδυασμός ήταν απλά υπέροχος.
Η ώρα για τους Saxon έφτασε. Η ηλικία έχει ανέβει επικίνδυνα στα stages του Terra Vibe αλλά αυτό είναι απλά μία παρατήρηση της εμπειρίας, που κατέκτησε την Κυριακή τη Μαλακάσα. Ο καλοχτενισμένος Biff Byford ανεβαίνει για μία ακόμα φορά σε ελληνική σκηνή. Η ώρα ήταν δέκα λεπτά πριν τις 9 (και ευτυχώς ο ήλιος επιτέλους είχε πέσει). «747» (strangers in the night) «Wheel of steel», και τα αναμενόμενα «Crusader» και «Princess of the night» για το κλείσιμο, πλαισίωναν τον 20ο τους δίσκο «Sacrifice»,που παρουσίασαν.
Όποιος έχει ξαναδεί Saxon, (ειδικά πριν κάποια χρόνια στο Gagarin 205) θα θυμάται ότι ο Biff δεν κατέβαινε από τη σκηνή (3 και πλέον ώρες). Ευτυχώς, αυτή τη φορά τήρησε το πρόγραμμα. Και το ευτυχώς, επειδή ακριβώς πρέπει να αιτιολογήσω και την αρχική απορία της εισαγωγής για την εμφάνιση των γερόλυκων της κλασικής metal μουσικής. Προσωπική εκτίμηση: η παρουσία τους ήταν σαν εμφάνιση ήταν καλή (αν και αναμενόμενη) αλλά η συμμετοχή τους τη συγκεκριμένη τουλάχιστον μέρα στο φεστιβάλ ήταν σχεδόν περιττή και λίγο άσχετη.
Και αν απορείτε γιατί άσχετη, πολύ απλά γιατί από το reggae, στο punk και το thrash, το κλασικό metal ακούγεται απλά παλιομοδίτικο, ρίχνοντας τη διάθεση, τουλάχιστον εκείνη τη χρονική στιγμή και πριν από τους εκκωφαντικά διασκεδαστικούς Ska-P.
Ska-P: viva la revolucion και οι ισπανοί «αγανακτισμένοι» απλά κατακτούν τη σκηνή και όλους όσους είχαμε την τύχη να τους παρακολουθήσουμε για μία ακόμα φορά live. Αν και το πουλυαναμενόμενο «Intifada» δεν το έπαιξαν (παρά τις φωνές του κόσμου) και οι 8 ήταν …υπέροχοι.
Η διάθεση, ο ρυθμός, η εκτέλεση του show με τις συχνές μεταμφιέσεις του δεύτερου…Ισπανού frontman και ο κιθαρίστας, που απλά πήδησε μέσα στον κόσμο με την κιθάρα του και συνέχιζε να παίζει, έκαναν την παρουσία τους επιβεβλημένη για μία απόλυτα διασκεδαστική βραδιά. Αυτό μπορεί να έγινε στο τέλος, αλλά είναι αν μη τι άλλο, ενδεικτικό του τι είχε προηγηθεί. Αφιερώνοντας τα κομμάτια στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τις απανταχού κοινωνικές εξεγέρσεις οι πολιτικοποιημένοι Ska-P έκαναν την επανάσταση μουσικό ρυθμό, πάνω στον οποίο λικνίζονταν, χοροπηδούσαν, τραγουδούσαν όλοι. Ένα «ευχαριστούμε» δε θα ήταν τίποτα παρά ελάχιστο για την συγκλονιστικά μοναδική τους παρουσία.
Δευτέρα 9 Ιουλίου ή απλά Lana Del Ray (τα υπόλοιπα δυστυχώς για τους καλλιτέχνες, εκείνης της ημέρας είναι μάλλον περιττά). Αν πάλι επιμένετε, διαβάστε όλες τις λεπτομέρειες εδώ .
Τρίτη 10 Ιουλίου: Πού πήγε όλος ο κόσμος και η …μικρή σκηνή;
Τέταρτη και τελευταία μέρα για το Rockwave. Τα λόγια εδώ πλέον είναι περιττά, όπως ακριβώς ήταν και ο…κόσμος στο κλείσιμο του Φεστιβάλ. Μόνο ονομαστικά δεν γνωριζόμασταν πια (τουλάχιστον όχι όλοι). Ο ελάχιστος κόσμος έφτασε μέχρι τη Μαλακάσα για να δει τους «Dead Can Dance» να αποχαιρετούν τη διοργάνωση. Και αυτός ήταν ένας αρκετά καλός λόγος για να παραστεί κάποιος.
Ωστόσο, τα μείον πολλά. Λόγω έλλειψης κόσμου, οι διοργανωτές αναγκάστηκαν προφανώς να μεταφέρουν όλα τα συγκροτήματα στη μεγάλη σκηνή. Ποιός στη χάρη τους δηλαδή σε όσους θα εμφανίζονταν στη μικρή. Αυτό αναπόφευκτα έφερε κάποιες αλλαγές στην εμφάνιση των συγκροτημάτων αλλά ακόμα και αυτό ήταν το λιγότερο.
Δυστυχώς, ούτε την τελευταία μέρα κατάφερε να γεμίσει ο χώρος του Terra Vibe. Η δική μας κοινή λογική λέει ότι αυτό πιθανόν να οφείλεται στα ασύνδετα μεταξύ τους συγκροτήματα, που σχημάτιζαν το καθημερινό line up (εκτός πιθανόν από την πρώτη μέρα με τα ελληνικά συγκροτήματα).
Γιατί μπορεί να ξεπεράσαμε (όχι εντελώς ακόμα) το γεγονός ότι μετά τους Iced Earth εμφανίστηκε η Lana Del Ray τη Δευτέρα 8 Ιουλίου, αλλά δύσκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε το αμέσως επόμενο «χτύπημα», όπου οι Septic Flesh έμελλε να «ανοίξουν» για τους Dead Can Dance. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Mahakala: η πρώτη μπάντα (που όπως και τις προηγούμενες μέρες στην κυριολεξία «χαντακώθηκε» από τη διοργάνωση) έπαιξε και μπράβο της, μεταξύ συγγενών και φίλων. Το πολύ 30 άτομα, τα οποία (ευτυχώς) παρέμειναν και για την εμφάνιση των πολλά υποσχόμενων Tardive Dyskinesia.
Η αντίθεση της Terra σκηνής με τον άδειο συναυλιακό χώρο ήταν αν μη τι άλλο θλιβερή ακόμα και όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Acid Death. Ένα μισάωρο (ναι μισή ώρα και το εννοούμε) άντεξαν να βρεθούν επί σκηνής μία από τις παλαιότερες αθηναϊκές μπάντες, καταφέρνοντας μάλιστα να διπλασιάσουν σχεδόν τον κόσμο, που τους παρακολουθούσε. Έτσι, ο κόσμος κόντευε τα 60 άτομα(!)
Οι αντιφεστιβαλικοί, λόγω του είδους τους, Opera Chaotique ξεσήκωσαν το λιγοστό (ναι ακόμα) κοινό έπειτα από επίμονες παροτρύνσεις του frontman, ενώ οι Chaostar (εδώ και αν μιλάμε για αντιφεστιβαλική παρουσία) του Χρήστου Αντωνίου των Septic Flesh, έκανε τα πράγματα ακόμη πιο ιδιόρρυθμα για την επιλογή του line up.
O Craig Walker με μόλις 10 τραγούδια (η αλήθεια είναι ότι η διοργάνωση έκανε πολλές εκπτώσεις σε όλες τις μπάντες) έμεινε αξέχαστος για τα άπταιστα ελληνικά του (όχι ακαδημαϊκού περιεχομένου), τον εύθυμο (λόγω αλκοόλ προφανώς) χαρακτήρα του και το show με τους φωτογράφους. Όλοι… ικανοποιημένοι δηλαδή.
Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι οι Monophonics (οι οποίοι υποτίθεται ότι θα έπαιζαν μετά τους Septic Flesh αλλά άγνωστο γιατί άλλαξαν) ήταν αρκετά καλοί, αν και δεν είναι εύκολο να παίζεις σχεδόν μόνος σου σε έναν αρκετά μεγάλο για τα ελληνικά δεδομένα χώρο.
Για τους Septic Flesh (που το γεγονός και μόνο ότι έπαιξαν headliners στο φετινό φεστιβάλ- τουλάχιστον πριν τους μεταφέρουν στη μεγάλη σκηνή, είναι επιτυχία για τη μπάντα, που μετρά ήδη 23 χρόνια παρουσίας) τα λόγια περισσεύουν. Ό,τι και αν προσπάθησαν να δώσουν επί σκηνής, δυστυχώς γι’ αυτούς ακολουθούσαν οι Dead Can Dance. Παρατήρηση: φίλοι και γνωστοί επιμένουν βέβαια ότι ο frontman, ίσως ξεπέρασε τα όρια με την πολυλογία του (είστε έτοιμοιιιιιιιιιι! πάμε όλοι μαζιιιιιιιιιιιιιι!) αλλά τουλάχιστον κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν ήταν επικοινωνιακός.
Επιτέλους, έφτασε η ώρα για Dead Can Dance. Αυτό που απέσπασε την προσοχή όλων ήταν ο εκπληκτικός φωτισμός τους. Ξεκινώντας με το «Children of the sun», το σκοτάδι κυρίευε τη σκηνή ενώ μόνο όποιος «πρωταγωνιστούσε» στο κάθε κομμάτι, φωτιζόταν.
Το σκηνοθετικό αυτό τρικ ήταν ικανό να κρατήσει και οπτικά το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Το καλωσόρισμα στα ελληνικά, το καληνύχτισμα επίσης στα ελληνικά αλλά και τα 2 ρεμπέτικα(«Είμαι Πρεζάκιας» της Ρόζα Εσκενάζυ και «Πώς θα Περάσει Η Βραδιά» του Γιάννη Παπαϊωάννου) έκαναν τους λιγοστούς τυχερούς, που παρευρέθηκαν στο χώρο να ξεσαλώσουν.
Για μία ακόμα φορά, οι επί 32 χρόνια εκφραστές του νεοκλασικού dark wave από την Αυστραλία, απέδειξαν ότι δικαιούνται επάξια να κατέχουν ακόμη τη δική τους ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
Άντε και του χρόνου...με νέες περιπέτειες.
Βάλια Κανελλοπούλου
vkanel@clickatlife.gr
Σόφη Ζιώγου
sziogou@naftemporiki.gr
Μαρία Πετειναράκη
mpet@naftemporiki.gr

click@Life