Θέλω να περάσω με ανθρώπους που γελάνε, που ερωτεύονται, που θυμούνται…

Τα άτομα που γκρινιάζουν συνεχώς για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν στον κόσμο, με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια, δεν προσφέρουν ΤΙΠΟΤΑ για να τον βελτιώσουν.

Καταλαβαίνω, είναι κι αυτός ένας ρόλος. Ιδιαίτερα δελεαστικός και κολακευτικός μάλιστα για το
Εγώ: “για κοίτα εμένα,τον ανθρωπιστή, νοιάζομαι για το κοινό καλό, και διαμαρτύρομαι για ό,τι στραβό βλέπω”.

Παλαιότερα τους εκτιμούσα γιατί σκεφτόμουν “να μωρέ, τουλάχιστον ενδιαφέρεται, θέλει το καλό!”. Πλέον κρατώ τις αποστάσεις μου.

Φίλε, αν θέλω μιζέρια θα ανοίξω να δω ειδήσεις. Οι “κοινωνικοί αγωνιστές” που κουνάν συνέχεια το δάχτυλο,χωρίς να ΚΑΝΟΥΝ κάτι, λίγο στην άκρη παρακαλώ.

Θέλω να περάσω και να μιλήσω με ανθρώπους που γελάνε, που ερωτεύονται, που θυμούνται, που ονειρεύονται, που κλαίνε, που μοιράζονται. Όλα!

Kαι τα ωραία,και τα δύσκολα. Γι’αυτό είμαστε εδώ άλλωστε.

Γιώργος Βασιλορεΐζης – Κοινωνιολόγος

Εναλλακτική Δράση