Η γάγγραινα των κομματικών νεολαίων

Του Γιάννη Μπελεγρίνη.

Το έργο… ξεκίνησε για ακόμα μια φορά. Τραπεζάκια, αφίσες, φυλλάδια στα χέρια (μερικές φορές πεταμένα και κάτω, δε βαριέσαι), και άτομα από κάθε παράταξη που σε περιμένουν. Οι εκλογές των κομματικών νεολαίων είναι εδώ και φέτος, στο καθιερωμένο ραντεβού των τελευταίων 10ετιών. Έτυχε χτες να βρεθώ έξω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η εικόνα που είδα μου δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα.

Tα παραδοσιακά τραπεζάκια ήταν εκεί φυσικά. Με όλα… τα αξεσουάρ. Αφίσες, σημαιάκια, μπλουζάκια, φυλλάδια κ.λ.π. Τραπεζάκια που, βέβαια, λίγο- πολύ υπάρχουν εκεί σε όλη τη διάρκεια του έτους, απλά τώρα ελέω φοιτητικών εκλογών, έκαναν όπως είναι λογικό πιο έντονη την παρουσία τους. Ένα σκηνικό το οποίο (στους ουδέτερους) προκαλεί θλίψη και απογοήτευση. Εν έτη 2014, μετά από όλα όσα έχουμε δει από τα ελληνικά κόμματα, υπάρχουν νέοι άνθρωποι, μέσα στα κρατικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, οι οποίοι επιμένουν… κομματικά. 

Την ίδια ώρα ωστόσο, στο ίδιο σκηνικό στο Πάντειο, παρατηρείς και κάτι αισιόδοξο. Μπορεί να υπάρχουν οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαίων πίσω από τα τραπεζάκια, αλλά οι ανεξάρτητοι φοιτητές που κοντοστέκονται εκεί είναι ελάχιστοι. Λες και όλο αυτό το «πανηγυράκι» είναι αόρατο για τους περισσότερους φοιτητές που περνούν από το σημείο. 

Ναι, αυτό είναι κάτι που σου δημιουργεί ελπίδα. Ότι έστω και μετά από τόσα χρόνια, οι υγιείς, ακομμάτιστοι φοιτητές έχουν βάλει μυαλό. Έχουν καταλάβει τι ακριβώς εκπροσωπεί το όλο σκηνικό με τα συνθήματα και τις αφίσες. Είναι το «παλιό», που πλέον πείθει ελάχιστους. Για αυτό και η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, περνά… και δεν ακουμπά, τα πολύχρωμα τραπέζια. 

Μιλάμε για τις κομματικές νεολαίες, οι οποίες έχουν «γαντζωθεί» από τα ελληνικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ εδώ και 10ετίες. Καμία από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ή τα μικρότερα κόμματα, δεν «ακούμπησε» το ζήτημα. Και γιατί να το κάνουν άλλωστε. Οι κομματικές νεολαίες είναι ουσιαστικά μέρος των κομμάτων. Άρα, αν το δεις λίγο ψύχραιμα, είναι λογικό να μην τις «ακουμπούν» οι πολιτικοί, ανεξαρτήτως πολιτικών ιδεολογιών. 

Μιλάμε για τις κομματικές νεολαίες, οι ανακοινώσεις των οποίων ταυτίζονται τρομακτικά (ακόμα και στην φρασεολογία), με αυτές των εκάστοτε κομμάτων. Μιλάμε για τις κομματικές νεολαίες, που δρουν με κυρίαρχο σκοπό να προσηλυτίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη. Χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Από σημειώσεις, εκδρομές και events σε νυχτερινά κέντρα της παραλιακής, μέχρι… αυτοσχέδια πάρτι εντός των κρατικών Σχολών. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να κλείνουν reserve τραπέζια οι κομματικές νεολαίες στον Γιάννη Πλούταρχο ή να κλείνουν reserve… έναν χώρο κάποιου κρατικού Πανεπιστημίου για να κάνουν πάρτι; Η απάντηση ομολογουμένως είναι δύσκολη. Και αυτή ακριβώς η δυσκολία, στο να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, δείχνει το μέγεθος της κατάντιας. Είναι όντως δύσκολο να απαντήσεις στο ποια τακτική από αυτές που ακολουθούν οι Μπλε, οι Πράσινοι, οι Κόκκινοι και οι υπόλοιποι, είναι η χειρότερη. 

Ενδεικτικό του «επαγγελματικού» τρόπου με τον οποίο δρουν οι κομματικές νεολαίες, είναι το εγχειρίδιο που μοιράζει στα μέλη της η ΔΑΠ. Έχει τίτλο: «Επικοινωνιακή προσέγγιση πρωτοετών και νέων στελεχών». Με την υποσημείωση στο εξώφυλλο, ότι το εγχειρίδιο αυτό διανέμεται «αυστηρά προς εσωτερική χρήση». Εκεί εμπεριέχονται ουσιαστικά οδηγίες… προσηλυτισμού των πρωτοετών φοιτητών. Με ανάλυση και λεπτομέρειες που θα ζήλευαν ακόμα και οι καλύτεροι επαγγελματίες του μάρκετινγκ.

 Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το εν λόγω εγχειρίδιο ΕΔΩ, σε μορφή pdf. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Τρόποι προσέγγισης: Η εικόνα που θα δίνουμε πρέπει να είναι κοντά σε αυτή του μέσου φοιτητή. Οι πρωτοετείς νιώθουν καλύτερα με ανθρώπους που παρουσιάζουν ανάλογη με εκείνους εικόνα. Άρα: Κερδίζει η μη εκκεντρική εμφάνιση, η μη ιδιαίτερα στυλιζαρισμένη εμφάνιση, το καθημερινό – απλό ντύσιμο. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν εγγράφουμε νέα μέλη στο τραπεζάκι ούτε κυκλοφορούμε με αιτήσεις μέλους μπροστά στον κόσμο. Δεν φωνάζουμε μεταξύ μας, ούτε τσακωνόμαστε μπροστά σε άλλους. Στο τραπεζάκι είμαστε πρώτα στελέχη και μετά όλα τα υπόλοιπα». 

Στη συνέχεια, η ΔΑΠ διαχωρίζει τους φοιτητές σε τέσσερις κατηγορίες: «Κομματικά ενταγμένοι στο δικό μας χώρο: Μπορεί να ανήκουν στο δικό μας χώρο, αλλά πρέπει να κερδίσουμε την ένταξη τους στη ΔΑΠ της σχολής μας. Αυτό επιτυγχάνεται ακλουθώντας μια μετριοπαθή στάση και παρουσιάζοντας πνεύμα ομαδικότητας και σύμπνοιας, μακριά από γραφικότητες και εξάρσεις. Η αυθόρμητη προέλευση πρέπει να αξιοποιηθεί παραγωγικά από εμάς. 

Κομματικά ενταγμένοι σε άλλο χώρο: Δεν θα ασχοληθούν εύκολα μαζί μας. Μπορούμε όμως να κερδίσουμε την εκτίμηση και το σεβασμό τους, γεγονός που θα οδηγήσει σε μια «ανεκτική- πλειοψηφικοτητα» των θέσεων μας. 

Με αρνητική προκατάληψη προς όλες τις παρατάξεις: Αυτή είναι η μεγάλη δεξαμενή από όπου πρέπει να αντλήσουμε κέρδη. Πρέπει να κερδίσουμε από αυτήν την κατηγορία των Α’ ετών και αυτό επιτυγχάνεται με την προβολή της προσφοράς και των θέσεων της παράταξης που δεν είναι αυστηρά κομματικές. Επιδεικνύουμε την σημασία του συνδικαλισμού, γενικότερα, και εστιάζουμε στα πρακτικά, καθημερινά προβλήματα της σχολής. 

Με μετριοπαθή στάση-ουδέτερη Πρόκειται για την πλειονότητα των φοιτητών, την οποία πρέπει οπωσδήποτε να προσεγγίσουμε. Είναι μια κατηγορία παρεμφερείς με την προηγούμενη, άρα και η διαπραγμάτευση θα πρέπει να είναι παρόμοια, ρίχνοντας ίσως περισσότερο βάρος στο στοιχειό της φιλίας και της παρέας, χωρίς όμως να παραμελούμε την πρόσφορα της παράταξης». 

Αποχωρώντας από τον χώρο του Πάντειου, που σας περιέγραφα πιο πάνω, μου δημιουργήθηκε ένα ακόμα (προφανές) ερώτημα: και καλά όλα αυτά, αλλά ποιος πληρώνει τις αμέτρητες αφίσες, τα φυλλάδια και τα σημαιάκια; Μάλλον, τα διάφορα πολιτικά κόμματα. Και ποιος πληρώνει τα κόμματα; Χμ μάλιστα…

 

 

 

Πηγή: todomino.blogspot.gr

 Eglimatikotita.gr