Λατινική Αμερική: Το καταφύγιο για την επιβίωση της Λευκής Φυλής; (2ο μέρος)

Ιδεολογία

Συμπληρωματικά στην  λατινοαμερικάνικη πρωτοπορία σε θέματα κουλτούρας, η Λατινική Αμερική μοιάζει να θέλει να βρει έναν δικό της δρόμο στον κόσμο. Από τις επαναστάσεις, ενάντια στην Ισπανία στα 1800, η Λατινική Αμερική αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα σε διάφορες δικτατορίες και ιδεολογίες. Αρχικά, Μοναρχικοί πιστοί στην Μαδρίτη, πολέμησαν εναντίον των ευγενών που είχαν εγκατασταθεί στα εδάφη, με στόχο τον έλεγχο της οικονομίας. Τελικά, καθώς αυτό το σύστημα κατέρρεε, τα έθνη πολέμησαν ανάμεσα σε ελιτιστές και λαϊκιστές, οδηγώντας την κατάσταση στην εδραίωση ενός συστήματος σοσιαλιστικού, εθνικιστικού και λαϊκού, δημιουργώντας καθεστώτα φιλο-φασιστικά όπως αυτό του Περόν στην Αργεντινή ή του Πινοσέτ στην Χιλή. Στην εποχή μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αυτά τα ημί-φασιστικά καθεστώτα, συμμάχησαν με την Καθολική Εκκλησία για να αντιμετωπίσουν τον κομμουνισμό και σε πολλές περιπτώσεις τον Αμερικανικό κορπορατισμό. Με την πτώση του Φασισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, η Λατινική Αμερική έγινε πεδίο μάχης μαρξιστών, Λενινιστών, φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών, ενόσω η Καθολική Εκκλησία προσπαθούσε να επιβιώσει και να διατηρήσει την επιρροή της.

Συνοψίζοντας: η Λατινική Αμερική έχει γενικά αρνηθεί να συμβιβαστεί στα αμερικανικά ή τα άλλοτε σοβιετικά στάνταρ. Κομμουνιστές, Καπιταλιστές και Φασίστες αρνήθηκαν να υποστούν έλεγχο από τις διεθνείς ηγέτιδες δυνάμεις. Μια παρόμοια ιστορία αφορά εκείνους τους κομμουνιστές οι οποίοι αρνήθηκαν να συνεργαστούν με την ΕΣΣΔ, ενώ ακόμα και σήμερα νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλιστές, δεν δέχονται να υποστούν επίσης έλεγχο. Όσο οι Η.Π.Α προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο να μοιάζει με το Μπέβερλι Χίλς, η Λατινική Αμερική θα αντιστέκεται. Θέλουν δημοκρατία με τους δικούς τους όρους.

Ωστόσο, δεν υφίσταται κάποιο συγκεκριμένο ιδεολογικό μέτωπο, καθώς υπάρχουν περιοχές χωρισμένες στον κομμουνισμό (Βενεζουέλα, Κούβα, Βολιβία), το νέο-φιλελευθερισμό (Χιλή και Ουρουγουάη), υπάρχουν συντηρητικές σοσιαλ-δημοκρατίες  (Βραζιλία, Αργεντινή) και ημι-αποτυχημένα κράτη (Μεξικό και Κολομβία), όμως τα κράτη της Λατινικής Αμερικής μοιράζονται από κοινού την απόρριψη του αμερικανισμού. Η βίαιη και κλεπτοκρατική επιρροή των Η.Π.Α στην περιοχή τα τελευταία 200 έτη, έχει εμφυσήσει στις καρδιές των Λατινοαμερικάνων μια εχθρική προδιάθεση και μια αντίσταση, έναντι της αμερικανοποίησης της Ηπείρου.

Σε μεγαλύτερη κλίμακα, απήχηση έχουν τα παραπάνω όταν βλέπουμε την αντίσταση στην Νέα Παγκόσμια Τάξη (ΝΤΠ) και με κράτη όπως η Κίνα και η Ρωσία που μπορούν και θέλουν να παράσχουν σταθερότητα στις αγορές, πουλώντας προϊόντα της Λατινικής Αμερικής, η Λατινική Αμερική μοιάζει να μην έχει ανάγκη τις Η.Π.Α. Ειδικά αφού μπορούν να παράξουν καλύτερα και φθηνότερα προϊόντα και υπηρεσίες. 

Εν τέλει, αν η αμερικανοποίηση δεν μπορεί να βγάλει ρίζες στην Λατινική Αμερική, η περιοχή θα αποτελέσει έδαφος εφαρμογής για άλλες δυνάμεις που δεν αποτελούν την ΝΤΠ, που σκέπτονται και δρουν ενάντια στην Γουώλ Στρητ, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Είναι κάτι σαν το λεγόμενο BRICS, αλλά όχι τόσο οργανωμένο, που θα αρχίσει να παρέχει εναλλακτικά οικονομικά και πολιτικά μοντέλα.

Τώρα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να επεμβαίνει στην πολιτική της Λατινικής Αμερικής, την Κίνα να επενδύει βαριά στην περιοχή και την Βραζιλία ως μέλος των BRICS - και ενδεχομένως σύντομα και την Αργεντινή επίσης- είναι πιθανό η Λατινική Αμερική να απελευθερωθεί πλήρως και να παραμείνει ανεξάρτητη από τα δεσμά της Γουολ Στρητ και της οικονομικής κυριαρχίας της. Πρότινος, η Πρόεδρος της Αργεντινής μαζί με τον Πρόεδρο Πούτιν, έκαναν έκκληση για έναν «πολυπολικό κόσμο» και αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, αλλά ούτε μπορεί να επιτρέψει την μετατροπή της Λατινική Αμερικής σε ένα φιλο-ρωσικό μπλόκ. Σε αντίθεση με την άνοδο της Κίνας, της Ινδίας ή των Κρατών του Κόλπου, των οποίων η άνοδος διεγείρει μια σύγκρουση πολιτισμών, του νέου  λατινοαμερικάνικου τόξου ηγούνται Ευρωπαίοι, κάτι το οποίο ενδεχομένως να βοηθήσει στην άνοδο μιας «ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων» στον πλανήτη.

Θρησκεία

Το απόλυτο ερώτημα παραμένει: Τι σημασία έχουν όλα αυτά αν φθίνει η Δυτική Χριστιανοσύνη; Είναι εμφανές πως η Λατινική Αμερική γίνεται ολοένα και πλουσιότερη, ολοένα και πιο Λευκή, μα ποιος νοιάζεται αν τελικά απορρίπτουν το μήνυμα του Ιησού Χριστού; 

 

Η Λατινοαμερικάνικη Χριστιανική πίστη, παραδοσιακά ελέγχεται από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία έχει διαχωριστεί σε δύο πτέρυγες, τους traditionalists/παραδοσιακούς (κυρίως στην Βραζιλία) και τους υποστηρικτές της «θεολογίας της απελευθέρωσης», η οποία ενσαρκώνει τον μαρξισμό στην θεολογία. Από την άνοδο του παγκόσμιου κομμουνισμού, η «θεολογία της απελευθέρωσης» (βλ. εδώ) έχει μετατραπεί σε πρόβλημα του Χριστιανισμού στο δυτικό ημισφαίριο και έχει αποδυναμώσει τους εθνικιστές, τους Φασίστες και τους παραδοσιακούς Καθολικούς στην προσπάθειά τους να αποβάλουν τον Μπολσεβικισμό από την Λατινική Αμερική. Έτσι λοιπόν, η ύπαρξη αυτής της θεολογίας στις τάξεις της Λατινοαμερικάνικης Εκκλησίας αποτελεί κύριο πρόβλημα.

Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄(προηγούμενος Πάπας) αποκάλεσε την «θεολογία της απελευθέρωσης», μια «θεμελιακή απειλή για την πίστη της Εκκλησίας». Αυτή η «θεολογία» αρχικά παρέχει έναν ασφαλή και δόκιμο παράδεισο για τους κομμουνιστές, ώστε να εργάζονται μεθοδικά υπό την ενδυμασία της Καθολικής Εκκλησίας. Δεύτερον, ευνουχίζει την απόλυτη ισχύ της Καθολικής Εκκλησίας, οδηγώντας αρκετούς πιστούς με τις αμφιλεγόμενες θεωρίες, θεολογίες και πρακτικές της. 

Σε αντίθεση με τις κοινωνικές προεκτάσεις της εκλογής του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ στην αύξηση της επιρροής των Καθολικών στην Γερμανία, η εκλογή του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄, ο οποίος προέρχεται  από τους Ιησουίτες, οι οποίοι είναι βαθύτατα επηρεασμένοι από την «θεολογία της απελευθέρωσης», δεν φαίνεται να είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο στην Αργεντινή, όπως είχε αυτή του Βενέδικτου στην Γερμανία.

Το αποτέλεσμα αυτής της ασταμάτητης διαμάχης ανάμεσα στον παπισμό και τον κομμουνισμό, είναι η σημαντική αύξηση του νεο-προτεσταντισμού. Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό προτεσταντισμό, όπως ο Λουθηρανισμός και ο Αγγλικανισμός, το νέο εκρηκτικό κύμα Προτεσταντισμού στην Λατινική Αμερική, είναι κατά τα δύο τρίτα πεντηκοστιανό. Σύμφωνα με το National Catholic Reporter:

Η Βραζιλία, η μεγαλύτερη Καθολική χώρα του κόσμου με 149 εκατομμύρια, χάνει μισό εκατομμύριο καθολικούς κάθε χρόνο. Οι Προτεστάντες έχουν αυξηθεί από 9% επί του πληθυσμού το 1991, σε 15.1% επί του πληθυσμού, ενώ ο καθολικισμός έπεσε από το 84% στο 67%. Στο Μεξικό, το 88% του πληθυσμού των 102 εκατομμυρίων είναι σήμερα Καθολικοί, μια πτώση 10% σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα.

Με δεδομένη την γενικότερη αδυναμία που προκαλούν στην θεολογία και την χριστιανική ιστορία τα χαρισματικά κινήματα, μπορούμε να αναμένουμε πως μια τέτοια έκρηξη δεν θα είναι θετική, αλλά θα υποβοηθήσει την σοσιαλδημοκρατική κατάληψη των εθνών της Λατινικής Αμερικής. Ο Προτεσταντισμός, όντας απόμακρος από την αρχαία Χριστιανική ιστορία, έχει γενικά συμβάλει προς την υποστήριξη του σοσιαλιστικού στάτους κβο. Δεδομένης της σημερινής ισχύος σοσιαλιστών, κομμουνιστών και νέο-φιλελεύθερων στην Λατινική Αμερική , αυτοί οι χαρισματικοί θα συνεχίσουν το έργο τους σχετικά με την «κοινωνική δικαιοσύνη» και τον «αντι-απολυταρχισμό», μέσω της ‘γλωσσολαλίας’, παρά μέσω της παπικής απολυτότητας.

Αν κάποιος θεωρεί την «θεολογία της απελευθέρωσης» ως κάτι πέρα από μια αριστερίστικη έκφραση του Καθολικισμού, όπως ο Αμερικάνικος Λουθηρανισμός είναι για την Αναμόρφωση, τότε η μοναδική οδός για την ανακατάληψη της Λατινικής Αμερικής και την ‘χριστιανοποίησή’ της, είναι να αναδυθεί από τι στάχτες του ο Παραδοσιακός Καθολικισμός και να ανακαταλάβει την θέση που του ανήκει στην θρησκεία του. Δεδομένης της φύσης και της δημοτικότητας του Πάπα Φραγκίσκου και τη συμπάθειας του προς την «θεολογία της απελευθέρωσης», αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Βασικά είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τι θα γίνει. Ενδεχομένως, το χαρισματικό κίνημα να καταρρεύσει και να οδηγηθούμε σε μια περισσότερο παραδοσιακή και «βιβλική» Εκκλησία, σε έναν πραγματικό Χριστιανισμό.

Συμπερασματικά

Πέραν της περίεργης θρησκευτικής ανασφάλειας της, η Λατινική Αμερική υπηρετεί ως ένας βασικός πόλος του πλανήτη, ειδικά για τον ευρωπαϊκό κόσμο. Ενώ Ευρώπη, Αυστραλία και Αμερική βρίσκονται υπό την απειλή της πληθυσμιακής εκτόπισης, οι Ευρωπαίοι της Λατινικής Αμερικής φαίνεται να έχουν ένα λαμπρό μέλλον οικονομικά και κοινωνικά, μακριά από τα πρότυπα του Χόλυγουντ και την διεθνή οικονομία. Ταυτοχρόνως, όσο οι ισπανόφωνοι (σσ : εννοεί τους «Καφέ»/μιγάδες) μετακινούνται βόρεια ανακαταλαμβάνοντας κομμάτια της Μεξικανικής Αυτοκρατορίας, οι Ευρωπαίοι έχουν ασυναίσθητα εκτοπίσει τους Ινδιάνους  και έχουν καταλάβει τα εδάφη τους Ανατολικά, Δυτικά και Νότια, χωρίς να αναφέρουμε, το ότι διατηρούν τα πλουσιότερα κομμάτια της Καραϊβικής, και αποικούν την Κόστα Ρίκα.

Από άποψη οικονομική, αν η ισπανοποίηση (σσ : εννοεί τους «Καφέ») των νοτιοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ ολοκληρωθεί, οι ισπανόφωνοι θα έχουν τεράστιες άγονες εκτάσεις για την κτηνοτροφία τους, την ακτή της Καλιφόρνιας και το κεντρικό Τέξας για πετρέλαιο και την κοιλάδα της Νάπα για παραγωγή κρασιού. Από την άλλη οι Καυκάσιοι, θα έχουν πλούσιες αγροτικές εκτάσεις στην Λατινική Αμερική, μαζί με πολυτελή προϊόντα και βιομηχανία ζάχαρης, καφέ και καπνού. 

Τελικά, πέραν της απώλειας του ενός τρίτου των εδαφών των Η.Π.Α, οι Λευκοί θα έχουν κερδίσει περισσότερα στο τέλος της ημέρας. Αυτό δεν σημαίνει πως Λευκοί και Χριστιανοί στην Αγγλοσαξονική Αμερική πρέπει να παραδώσουν τις ελπίδες τους, αλλά ας έχουμε στο νου μας πως πέραν του τι νομίζουμε εμείς, η πραγματικότητα είναι πως οι «αγγλο-προτεσταντική» Αμερική, βρίσκεται στο τέλος της.

Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η Λατινική Αμερική αποτέλεσε έδαφος υποδοχής των «κοινωνικά ανεπιθύμητων» – ειδικά εκείνων που είχαν κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά απορριφθεί από την χώρα τους. Πρώην συνομοσπονδιακοί (Νότιοι) είχαν βρεθεί στην Βραζιλία και την Κούβα για να φτιάξουν μια δικιά τους, νέα συνομοσπονδία. Οι γνωστοί ληστές Butch Cassidy και Sundance Kid διέφυγαν στην Αργεντινή και την Βολιβία για να γλιτώσουν από την αμερικανική δικαιοσύνη. Τέλος μέλη του Γ΄ Ράιχ αναζήτησαν καταφύγιο στις γερμανικές κοινότητες της Βραζιλίας, Ουρουγουάης και Παραγουάης. Φυσικά, δεν εννοεί κανείς πως οι Χριστιανοί (εννοεί Λευκοί Χριστιανοί), θα πρέπει να συνεργαστούν με παράνομους ή με Ναζί, παρά μόνο πως πρέπει να αναζητήσουν την ιστορική πραγματικότητα και να αντιληφθούν ότι, ίσως μια μέρα, η κοινωνία τους και η κυβέρνηση τους στραφούν εναντίον τους. Σε μια τέτοια περίπτωση, περιοχές όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Χιλή και η Βραζιλία, μπορούν να παράσχουν έναν «παράδεισο» στους χριστιανούς πρόσφυγες οι οποίοι θα τρέξουν να φύγουν από την Αθεϊστική Αμερική.

Πολλοί Ευρω-Αμερικάνοι έχουν φαντασιώσεις πως θα διαφύγουν σε χώρες όπως η Νορβηγία, η Σκωτία, η Αυστραλία ή ο Καναδάς. Όμως, δεδομένης της δυσκολίας και των απαγορεύσεων στην μετακίνηση, την κοινωνική ζωή και τις ατομικές ελευθερίες σε αυτά τα κράτη, ειδικά σε σχέση με την λεγόμενη «ρητορική μίσους», πολλά ευρωπαϊκά κράτη θα αποδειχθούν απολύτως ανεπιθύμητα ως μελλοντικοί παράδεισοι επιβίωσης. Αντίθετα, η Λατινική Αμερική παρέχει στους ανθρώπους μας μεγαλύτερη μακροχρόνια ελπίδα και ασφάλεια. Η «πολιτικά ορθή» δειλία των νόμων για την «ρητορική μίσους» και την εαυτοφοβική «θετική διάκριση» (affirmative action), έχουν ελαχιστότατη επιρροή σε κράτη όπως η Αργεντινή ή η Βραζιλία. Οι Ευρωπαίοι είναι πεισματικά προσηλωμένοι στην επιβίωση, οι Αμερικάνοι στο να είναι αντιδραστικοί και οι Λατινοαμερικάνοι στο να καινοτομούν σχεδιάζοντας ένα μέλλον ευημερίας και παγκόσμιας επιρροής. Ανάμεσα σε αυτά τα τρία, θα προτιμήσω το τελευταίο. Η Λατινική Αμερική είναι νέα και σφύζει από ζωή, ενώ η Ευρώπη και η Αμερική, γερνούν και γίνονται Βαλκάνια.

Στις 29 Νοεμβρίου του 1807, η πορτογαλική βασιλική οικογένεια, έφυγε από το αρχαίο της Βασίλειο καθώς τα στρατεύματα του Ναπολέοντα παρήλαυναν στην Χριστιανική Ευρώπη. Με την βοήθεια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, περίπου 15.000 άτομα της ηγεμονεύουσας αριστοκρατίας, διέφυγαν στην Βραζιλία ώστε να διοικήσουν την υπόλοιπη Πορτογαλική Αυτοκρατορία  αναζητώντας καταφύγιο μέχρι την ήττα του Ναπολέοντα. Ήταν το 1821 όταν τελικά η βασιλική οικογένεια επέστρεψε και διεκδίκησε την γενέτειρα της. Αυτή η ιστορία λειτουργεί ως μια δυνητική αναλογία για τους Λευκούς εθνικιστές.

Η οικονομική και δημογραφική παρακμή της Αμερικής μπορεί να πυροδοτήσει μια διαφυγή μας σε έναν «νέο κόσμο», ασφαλέστερο και περισσότερο ευημερούντα από τον σημερινό. Μπορεί από την εξορία, όπως ο Σάρλ ντε Γκώλ, να ξανακτίσουμε την Φυλή μας και να κρατήσουμε ζωντανό το Βασίλειο του Πνεύματος, έως ότου αλλάξουν οι καιροί και έρθει ο καιρός να επιστρέψουμε σπίτι και να ανακαταλάβουμε την Αγγλοσαξονική Αμερική. Ή ίσως, να είναι αυτό το νέο σπίτι περισσότερο ταιριαστό στην κοινωνική και παγκόσμια οπτική μας, σε σχέση με όσα μας προσέφερε η Αμερική.

Όπως και αν είναι, δεν χρειαζόμαστε ολοκληρωτικό, παγκόσμιο πεσιμισμό. Η Λατινική Αμερική δεν είναι δίχως προβλήματα ή μπελάδες, μα είναι προς το παρόν, αναμφίβολα ένα οργανωμένο και διοικούμενο από ευρωπαίους μπλόκ εθνών, που μοιάζουν απρόθυμα να συμβιβαστούν με το Χόλυγουντ, την Γουόλ Στρητ, τον ηδονισμό και τον καταναλωτισμό. Ίσως είναι το κρίσιμο σημείο για να σταματήσουμε την εξαφάνιση της ευρωπαϊκής Φυλής και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

* Άρθρο του Jan Stadler από την ιστοσελίδα Faith & Heritage - μεταφρασμένο από φίλο για τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ (με ελάχιστες διορθώσεις). Το πρώτο μέρος του άρθρου εδώ - Πηγή