Πραγματοποιήθηκε τελικά η αναμενόμενη με πολλές προσδοκίες συνάντηση του Αμερικανού προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντίμιρ Πούτιν, στο περιθώριο των εργασιών της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), με το θέμα της Συρίας να κυριαρχεί στη συζήτηση και την επιβίωση ή μη του καθεστώτος Άσαντ να αποτελεί το σημείο που διχάζει κυρίως τις δυο πλευρές. Η συνάντηση διήρκεσε μιάμιση ώρα και στις δηλώσεις του ο Πούτιν έκανε λόγο για «εποικοδομητική, εντυπωσιακά ανοικτή συνομιλία», παρότι διαφορές παραμένουν. Επίσης, στο τραπέζι ο Πούτιν έχει πλέον ρίξει και το ενδεχόμενο συμμετοχής των ρωσικών μαχητικών στη συμμαχία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, απορρίπτοντας παράλληλα την οποιαδήποτε προοπτική χερσαίας επέμβασης.
Ο Πούτιν ήταν επίσης σφόδρα επικριτικός με την εν γένει στάση της Δύσης, καταδικάζοντας την ανάμιξη στην περιοχή που έχει δημιουργήσει προβλήματα, ενώ επικρίνοντας προσωπικά τους προέδρους των ΗΠΑ και της Γαλλίας, ανέφερε πως δεν δικαιούνται να υπαγορεύουν ποια κυβέρνηση θα έχει η οποιαδήποτε χώρα.
Εάν κανείς παρατηρήσει τη γλώσσα του σώματος των δυο ηγετών στη συνάντηση και τη συγκρίνει με την αντίστοιχη στο απόγειο της διένεξης ΗΠΑ και Ρωσίας, μπορεί να προβεί σε ορισμένες παρατηρήσεις, αν και αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα, είναι για μια ακόμη φορά, η θεωρία του «μισογεμάτου» ή «μισοάδειου» ποτηριού. Ο Πούτιν δεν είχε το ειρωνικό στιλ της τελευταίας φοράς, με το χαμόγελό του να μπορεί να περιγραφεί από αινιγματικό μέχρι οριακά συμφιλιωτικό. Ο Ομπάμα, επίτηδες δεν χαμογελούσε και έδειχνε προβληματισμένος, ωστόσο, από η γλώσσα του σώματος δεν πρόδιδε τον θυμό και τον εκνευρισμό της προηγούμενης φοράς.
Ενδιαφέρον θα έχει να πληροφορηθούμε τις επόμενες ώρες ποια ήταν η περίφημη πρόταση που είχε σκοπό να υποβάλλει ο Πούτιν στον Ομπάμα, η οποία θα ήταν τόσο θελκτική που ο Αμερικανός πρόεδρος θα δυσκολευόταν να απορρίψει.
Ένα καταληκτικό σχόλιο θα μπορούσε να είναι, ότι η μοναδική λύση στο συριακό αδιέξοδο βρίσκεται πέριξ της μέσης γραμμής, ήτοι εάν η μια πλευρά δεν εκβιάσει την άλλη διακινδυνεύοντας στρατιωτική εμπλοκή, ο Άσαντ δεν θα αποχωρήσει αμέσως.
Ωστόσο, θα πρέπει ως προϋπόθεση της λύσης να συμφωνηθεί η διαδικασία εξόδου, εκτός κι αν αναλάβει επικεφαλής σε ενδεχόμενο αλαουιτικό τμήμα της χώρας, σε περίπτωση διαμελισμού. Αυτό όμως δεν είναι πολιτικώς ορθό, καθώς πρόκειται για λύση που θα προκύψει εκ των πραγμάτων, αφού πρώτα δοκιμαστεί η σταθερότητα και ενότητα του Ιράκ…