Μοναξιά από επιλογή

...από την Αναστασία

Την έχουμε βιώσει όλοι, άλλοι πάλι συνεχίζουμε να την βιώνουμε είτε από επιλογή μας,

είτε το σύμπαν, η μοίρα, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Σε όλες τι περιπτώσεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής… Η έλλειψη συντροφικότητας…

Ζούμε πλέων σε μία εποχή που η τεχνολογία έχει καταλάβει κάθε τι ανθρώπινο όπως είναι το συναίσθημα, τα πιστεύω, τις αξίες, την επικοινωνία και κατά συνέπεια να γινόμαστε κατευθυνόμενα όντα σαν μία παρτίδα σκάκι που τα πιόνια τα κατευθύνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το αποτέλεσμα να έχει αντίκτυπο στην κοινωνική μας υπόσταση και στην φθίνουσα πορεία του IQ και EQ μας.

Από την άλλη υπάρχει η οικονομική κρίση που έχει καταβάλλει σωματικά, ψυχολογικά και συναισθηματικά κάθε άνθρωπο και ειδικά τα άτομα ηλικίας 20 με 45, βλέποντας τα ποσοστά της ανεργίας να ανεβαίνουν επικίνδυνα και μη γνωρίζοντας που είναι το τέλος αυτού του δράματος και αυτής της κατάντιας.

Μεγάλωσα σε μία γενιά που ευτυχώς είχα την ευκαιρία να παίξω σε αλάνες, να πέσω να χτυπήσω τα γόνατά μου από το κυνηγητό, το ποδόσφαιρο, το κρυφτό. Είχα όνειρα να τελειώσω το σχολείο και να βγω στην αγορά εργασίας να γίνω ανεξάρτητη, να βάλω την δική μου πινελιά στο κομμάτι που λέγετε δουλειά. Εμπιστευόμουνα τους ανθρώπους πιο εύκολα και μπορούσα να τους κοιτάξω στα μάτια ξέροντας ότι αυτό που μου λένε είναι αληθινό. Μου έδιναν ευκαιρίες έκφρασης λόγου και πράξης παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου και εισέπραττα την εκτίμηση είτε λεκτικά, είτε οικονομικά.

Τώρα θα μου πείτε γιατί αναφέρω όλα τα παραπάνω και στην σχέση έχουν με το τίτλο του άρθρου μου… Κατά την δική μου προσέγγιση όλα συνδέονται. Είναι σαν ένα ντόμινο που αν πέσει ένα κομμάτι όλα σιγά, σιγά αρχίζουν να καταρρέουν. Είναι σαν την αλυσίδα από το ποδήλατο, που αν σπάσει σε ένα σημείο δεν μπορεί να γυρίσει η ρόδα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να προχωρήσει  και το ποδήλατο.

Στην αρχή του άρθρου κάνω αναφορά για την μοναξιά που άλλοι την βιώνουν ακόμα. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ με την διαφορά ότι την επέλεξα. Ίσως αυτή η επιλογή μου να γίνει ο χειρότερος εχθρός μου γιατί όλοι οι άνθρωποι γύρω μου και αναφέρομαι στο ανδρικό φύλο μου φαίνονται άδειοι, ίδιοι χωρίς να έχουν να μου προσφέρουν την σπίθα που θα ανάψει την φλόγα στην καρδιά μου, που θα πάρουν το μυαλό μου και θα βάλουν μόνο τον εαυτό τους μέσα…

Από την άλλη η μοναξιά έχει γίνει ο καλύτερος μου φίλος… Με αυτήν κουβεντιάζω, με αυτήν βλέπω τηλεόραση, με αυτής περπατάω. Την έχω πάντα μαζί μου, σε όλες τις στιγμές μου, ακόμα και όταν κοιμάμαι αυτήν λέω καληνύχτα και την σκεπάζω μαζί με έμενα για να μην κρυώσει… Είναι αυτή που με ακούει να γελάω, να κλαίω και να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα όνειρά μου…

Δεν ξέρω αν ποτέ έρθει το πριγκιπόπουλο στο άσπρο άλογο, δεν ξέρω αν ανάψει ποτέ η φλόγα στην καρδιά μου, δεν ξέρω αν μέσα στο μυαλό μου μπει η μορφή και το όνομα κάποιου… Για εμένα ένα είναι σίγουρο…  Την μοναξιά μου πάντα θα την έχω μαζί μου γιατί ξέρω ότι δεν θα με προδώσει ποτέ… Η καρδιά μου μπορεί να καεί ολοσχερώς, το μυαλό μου να μείνει κενό αλλά αυτή θα είναι πάντα εκεί και το έχει αποδείξει έμπρακτα.

 fe-mail.gr