Συνολικά 15 ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμα δωρεάν ως τις 24 Μαρτίου.
Μπορεί το
21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης να έχει ρίξει αυλαία, ωστόσο, ως τις 24 Μαρτίου στο
Festival Scope έχουμε όλοι την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε
online και
δωρεάν μια
επιλογή από 15 ελληνικά ντοκιμαντέρ- για την ακρίβεια 14, μιας και το
ντοκιμαντέρ «Pangea» δεν είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα- , τα οποία
παρουσιάστηκαν στη φετινή διοργάνωση.
Τα διαθέσιμα ντοκιμαντέρ,
άλλα μεγαλύτερης και άλλα εξαιρετικά μικρότερης διάρκειας, καταπιάνονται
με διάφορες θεματικές, με σύγχρονες και κλασικές ιστορίες, με
διαφορετικούς χρωματισμούς ρεαλισμού. Όλα όμως είναι αποτέλεσμα Ελλήνων
δημιουργών.
Εμείς κάναμε τη γύρα μας στο Festival Scope και ξεχωρίσαμε τα εξής:
1. «Αμυγδαλιά» της Χριστίνας Φοίβη
Πρόκειται
για μια ταινία πολύ προσωπική για τη δημιουργό η οποία συνδυάζοντας
ποιητικά πλάνα με φυσικά τοπία κάτω από τον ασύλληπτο ήλιο της Ελλάδας
και καθημερινές εικόνες από την Αθήνα, χαρίζει μια φωνή στην αφήγηση που
επίσης κινείται ανάμεσα σε ρεαλιστικούς και πιο μεταφορικούς τόνους.
Όπως μας αποκαλύπτει «είναι από την Αλβανία» αλλά δεν λέει «είμαι
Αλβανίδα» γιατί το νιώθει σαν βρισιά. Και έτσι μαθαίνει πως οι λέξεις
και ο διαχωρισμός σε ομάδες πληγώνουν. Όπως την πλήγωσε όταν πρωτοήρθε
στην Ελλάδα η λέξη «αμυγδαλιά» που τώρα βλέπει τα δέντρα της ως «λέξεις
στο τοπίο». Η ιστορία της μπλέκεται σιγά σιγά με τις ιστορίες άλλων
γυναικών για να μας θέσουν ερωτήματα όπως τι είναι τελικά ο τόπος, τι
είναι ο ξένος και ποιος τον παράγει, τι είναι πραγματικά οι καρτ ποστάλ,
τι τα σύνορα και τι τα χρώματα.
2. «Εξωδιαστημικά παιδιά» (Outer Space Kids) του Γιώργου Γκουνέζου
Η ταινία περιγράφεται εντελώς εύστοχα ως μια πανκ ιστορία
, στην
οποία η κάμερα ακολουθεί τις ιδιαίτερες τοιχογραφίες των εξωδιαστημικών
παιδιών στους χώρους που «αναπνέουν ελεύθερα» γιατί δεν εκτίθενται στην
άμεση κοινωνική κριτική, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια. Έντονες μουσικές
επιλογές συνοδεύουν μια πραγματική αποκάλυψη, εξαιρετικές τοιχογραφίες
εμπνευσμένες από διάφορες προσωπικότητες, όπως πχ ο Καραμανλής, ή άλλα
έργα τέχνης, όπως πχ η Πιετά του Μιχαήλ Αγγέλου, άλλες με πιο ευδιάκριτα
χαρακτηριστικά και άλλες πιο κοντά σε αυτό που θα χαρακτηρίζαμε
mindfucking.
3. «Ματαρόα. Και το ταξίδι συνεχίζεται» (Mataroa. The Journey Goes On…) του Ανδρέα Σιαδήμα
Πιο
κοντά στο κλασικό ντοκιμαντέρ, η ταινία έχει ιστορικό ενδιαφέρον μιας
και καταπιάνεται με ένα γεγονός που έλαβε χώρα σε μια ιστορική περίοδο
για την Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο του 1945 λοιπόν, 150 Έλληνες φοιτητές
εγκατέλειψαν την Ελλάδα για να γλιτώσουν το ενδεχόμενο διώξεων από
τυχόν χαρακτηρισμό τους ως κομμουνιστές. Οι φοιτητές αυτοί επιβιβάστηκαν
στο πλοίο «Ματαρόα» με τελικό προορισμό το Παρίσι. Η ιστορία τους
ξεκινάει με την ιστορική τοποθέτηση και πλάνα της εποχής, για να
συνεχίσει μέσα από αφηγήσεις και ομιλίες να μάθει ποιοι ήταν οι Έλληνες
αυτοί που ανέβηκαν στο πλοίο, πολλοί εκ των οποίων σημαντικές
προσωπικότητες, και την επιρροή που είχαν στα καλλιτεχνικά και
πνευματικά πράγματα.
4. «Μία ζωή» (A life) του Ντίνου Γιώτη
«Κανένας
πολιτισμός δεν αποτελεί ευταξία για τη φύση» μας ενημερώνει ο Γιάννης
Φέρτης ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα αφηγητή σε αυτή την ταινία που
συνδυάζει την επιστημονική με τη φιλοσοφική προσέγγιση του τι είναι ζωή
και τι άνθρωπος, αυτό «το υπέρτατο αλλά τυχαίο αποτέλεσμα» στην ιστορία
των ειδών που είναι περήφανο για πολλά πράγματα αλλά θα’ πρεπε να
ντρέπεται για πολύ περισσότερα. Σε αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση την
αφήγηση συνοδεύουν πλάνα από φυσικά τοπία και «τεχνητά» πλάνα που
εξηγούν επιστημονικές έννοιες ενώ στην ταινία επιστρατεύονται επίσης
διάφορες σπουδαίες προσωπικότητες σε ασπρόμαυρο layer οι οποίες
καταθέτουν τις μαρτυρίες και τα συμπεράσματά τους από τη ζωή βάζοντάς
μας τελικά να αναρωτηθούμε αν ως άνθρωποι έχουμε συναίσθηση της
θνητότητάς μας.
5. «Ίρβινγκ Παρκ»(Irving Park) του Παναγιώτη Ευαγγελίδη
Την
hardcore καθημερινότητα τεσσάρων γκέι ανδρών γύρω στα 60 με 70 που ζουν
στο Σικάγο επιλέγει να ακολουθήσει ο σκηνοθέτης με την κάμερά του. Το
διαφορετικό με την ιστορία τους είναι πως ζούνε με βάση μία σύμβαση και
αποδεχόμενοι ρόλους όπως σκλάβος και αφέντης στην καθημερινότητά τους η
οποία αγγίζει πτυχές της απλής συμβίωσης μέσα στο σπίτι αλλά και της
ερωτικής τους ζωής που πλέον μεταφράζεται με όρους φετιχιστικούς-
βλέπουμε δηλαδή ένα άνδρα να συμπεριφέρεται ως σκλάβος ενός άλλου, να
του φιλάει τα πόδια, να γίνεται αντικείμενο σεξουαλικού πειραματισμού
στα χέρια του άλλου που σκοπό του έχει να προκαλέσει τον πόνο αλλά όχι
να βλάψει τον άνθρωπο που έχει επιλέξει ελεύθερα το ρόλο του σκλάβου. Η
κάμερα έτσι μπαίνει στο σπίτι αυτών των ανδρών, οι οποίοι ανοίγουν ακόμα
και την πόρτα της κρεβατοκάμαράς τους, για να δημιουργήσει μια πλήρη
εικόνα της ασυνήθιστης συνηθισμένης ζωής τους, των λόγων που έχουν
επιλέξει να ζουν έτσι, της ηδονής που απολαμβάνουν στην καθημερινότητά
τους και το πιο σημαντικό, της ελεύθερης αυτοδιάθεσης του σώματος τους. Η πλήρης λίστα με τα διαθέσιμα ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμη
εδώ.
Το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Όλα τα ντοκιμαντέρ που φιλοξενούνται στο Festival Scope έκαναν την
πρεμιέρα τους στη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης το οποίο πραγματοποιήθηκε 1-10 Μαρτίου.
«Ξεφυλλύζοντας» το ΦΝΘ
Τελετή λήξης
Στην
τελετή λήξης η διοργάνωση ανανέωσε το ραντεβού της με το κοινό για
τις 31 Οκτωβρίου οπότε και έρχεται το επετειακό 60ό Διεθνές Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ομίχλη στην πόλη της Θεσσαλονίκης
Τελετή έναρξης
Η
φετινή διοργάνωση ανάδειξε ως μεγάλο νικητή το ντοκιμαντέρ «Συνήγορος»
σε σκηνοθεσία Ρέιτσελ Λι Τζόουνς και Φιλίπ Μπελές. Η ταινία σκιαγραφεί
το πορτρέτο της δυναμικής Λέα Τσεμέλ, μιας Ισραηλινής δικηγόρου που για
χρόνια εκπροσωπεί νομικά Παλαιστίνους που έρχονται αντιμέτωποι με τις
ισραηλινές αρχές.
<< Αρχική σελίδα