Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια – Andreas Moritz

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι απο το βιβλίο του Andreas Moritz, 

"Το πλήρες βιβλίο της εναλλακτικής ιατρικής, τόμος ΙΙΙ"

O καρκίνος ήταν ιδιαίτερα σπάνιο νόσημα. Έχει εμφανιστεί μόνο στα βιομηχανοποιημένα κράτη, τα τελευταία 40 με 50 χρόνια. Τα ανθρώπινα γονίδια δεν έχουν υποστεί σημαντικές αλλαγές εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πως είναι δυνατόν να άλλαξαν τώρα τόσο ριζικά, και ξαφνικά να προγραμματίστηκαν να εξοντώνουν χιλιάδες ανθρώπους; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το οποίο θα αναλύσω διεξοδικά στη συνέχεια, είναι εκπληκτικά απλή: Τα φθαρμένα ή ελαττωματικά γονίδια δεν εξοντώνουν τους πάντες. Ο καρκίνος δεν εξοντώνει όποιον προσβάλλεται από αυτόν! Ένας καρκινοπαθής δεν αποβιώνει εξαιτίας του όγκου, αλλά εξαιτίας των πολλαπλών αιτίων που πυροδότησαν τη μετάλλαξη των κυττάρων και την αύξηση του όγκου.  

Όλες οι θεραπευτικές προσεγγίσεις για τον καρκίνο πρέπει να επικεντρώνονται στην επίλυση αυτών των αιτιών. Εντούτοις, οι περισσότεροι  ογκολόγοι παραβλέπουν αυτά τα αίτια. Οι χρόνιες ψυχικές συγκρούσεις, οι ενοχές και η ντροπή μπορούν εύκολα να παραλύσουν τις βασικές λειτουργίες του οργανισμού, πυροδοτώντας την ανάπτυξη καρκινικού όγκου.

Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, έχω κουράρει χιλιάδες καρκινοπαθείς. Οι περισσότεροι έτρεφαν ένα συγκεκριμένο μοτίβο αντιλήψεων και συναισθηματικών βιωμάτων. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, δεν έχω δει ούτε έναν καρκινοπαθή που δεν βασανίζεται από χαμηλή αυτοεικόνα, άλυτες ψυχικές συγκρούσεις ή συναισθηματικά τραύματα που έχουν αποθηκευτεί στο υποσυνείδητο. Το σώμα δεν προσβάλλεται από καρκίνο εάν δε υποβόσκουν συναισθηματικά τραύματα και βαθιά απογοήτευση.

Τυπικά, ο καρκινοπαθής υποφέρει από χαμηλό αυτοσεβασμό και μειωμένη αυτοαξία, ενώ έχει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ουσιαστικά, ο καρκίνος μπορεί να αποκαλύψει την πηγή των άλυτων ψυχικών συγκρούσεων. Επιπρόσθετα, ο καρκίνος μπορεί να βοηθήσει αυτά τα άτομα να κατανοήσουν και να διευθετήσουν τις ψυχικές τους συγκρούσεις. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τα ζιζάνια, οφείλουμε να τα ξεριζώσουμε. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τον καρκίνο. Διαφορετικά, μπορεί να υποτροπιάσει.

(…)

Οι καθιερωμένες αντικαρκινικές θεραπείες μπορεί μεν να μειώνουν τον αριθμό των καρκινικών κυττάρων σε μη-ανιχνεύσιμο βαθμό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εξαλείφουν όλα τα καρκινικά κύτταρα. Όσο τα αίτια που πυροδοτούν την ανάπτυξη του όγκου εξακολουθούν να υφίστανται, ο καρκίνος μπορεί να επανεμφανιστεί ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε βαθμό επιθετικότητας.

Η θεραπεία του καρκίνου δεν συνίσταται στην εξάλειψη ενός αριθμού ανιχνεύσιμων καρκινικών κυττάρων. Θεραπευτικές μέθοδοι όπως η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία εξοντώνουν ή καίνε πολλά καρκινικά κύτταρα, αλλά καταστρέφουν και πολλά υγιή κύτταρα στο μυελό των οστών, στη γαστρεντερική οδό, στο ήπαρ, στους νεφρούς, στην καρδιά, στους πνεύμονες κτλ, προκαλώντας συχνά ανεπανόρθωτες βλάβες σε όργανα και ολόκληρα συστήματα.

(…)

Ό,τι συμβαίνει στο συναισθηματικό σώμα έχει αντίκτυπο και στο οργανικό. Ο πραγματικός καρκίνος είναι ένα εγκλωβισμένο, απομονωμένο συναίσθημα, μια αίσθηση ότι «δεν υπάρχει επιλογή». Μέσα από τη σύνδεση σώματος/νου, τα καταπιεσμένα συναισθήματα που αποζητούν την αρμονία, τη γαλήνη, τη σταθερότητα και τη χαρά που πηγάζει από τα απλά πράγματα της ζωής μεταφράζονται σε αντίστοιχες βιοχημικές αντιδράσεις. Κατ’ αυτό τον τρόπο, τα κύτταρα του σώματος στερούνται όλες τις θετικές τους ιδιότητες. Τα κύτταρα δεν είναι μηχανές. Έχουν συναισθήματα και αίσθηση του Εγώ, και αντιδρούν στις αλλαγές του εξωτερικού περιβάλλοντος και στις απειλές. Η Μαρία κουβαλούσε μέσα της τόσο θυμό και θλίψη, που εξαιτίας του φόβου της απόρριψης (αυτή η απόρριψη συμπεριλάμβανε και τους γονείς της), κατηύθυνε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα στο ίδιο της το σώμα. Ο «τοξινωμένος» νους της μεταφράστηκε σε τοξίνωση του σώματος, η οποία τελικά απείλησε την ίδια της τη ζωή. Η ίδια η Μαρία απείλησε την υγεία των κυττάρων της, κρατώντας τις σημαντικές σκέψεις και τα συναισθήματα της για τον εαυτό της.

Οτιδήποτε κρατάμε μέσα μας, από φόβο για την κριτική ή την απόρριψη, μετατρέπεται σε πηγή τοξίνωσης του σώματος.

(…)

Υπο φυσιολογικές συνθήκες, τα ανοσοκύτταρα, τα παγκρεατικά ένζυμα και οι βιταμίνες διασπούν τα καρκινικά κύτταρα. Ωστόσο, τα περισσότερα πεπτικά ένζυμα δαπανώνται γρήγορα όταν η δίαιτα είναι πλούσια σε ζωϊκές πρωτεϊνες, όπως αυτές που προέρχονται από το βοδινό και χοιρινό κρέας, τα πουλερικά, τα ψάρια, τα αυγά, το τυρί και το γάλα, καθώς και από τις τροφές που είναι πλούσιες σε ζάχαρη Η Μαρία κατανάλωνε σχεδόν αποκλειστικά τέτοιες τροφές. Επειδή υπέφερε από κακή πέψη και δυσκοιλιότητα σε όλη της τη ζωή, η Μαρία δε διέθετε τα φυσικά αντίδοτα που εξουδετερώνουν τα καρκινικά κύτταρα. Οι πιθανότητες εκδήλωσης καρκίνου είναι αυξημένες στα άτομα που εχουν αποδιοργανωμένο πεπτικό σύστημα και δε βιώνουν συναισθηματική ευεξία, παρά στα άτομα που έχουν πεπτικό σύστημα το οποίο λειτουργεί αποδοτικά και είναι γενικά ευδιάθετα.

(…)

Όλα τα συμβάντα που φαντάζουν αρνητικά, είναι μοναδικές ευκαιρίες που μας ωθούν να εξελιχθούμε και να γίνουμε πιο πλήρεις. Κάθε φορά που καλούμαστε να δώσουμε στον εαυτό μας περισσότερη αγάπη, εκτίμηση και χρόνο, αλλά αποτυγχάνουμε, εμφανίζεται κάποιος ή κάτι που μας σπρώχνει προς αυτή την κατεύθυνση. Όποτε εισπράττουμε απόρριψη από κάποιον, καθώς και όποτε θυμώνουμε με κάποιον, αυτό αναδεικνύει μια έλλειψη υπευθυνότητας για τα αρνητικά πράγματα που βιώνουμε. Η επίρριψη ευθυνών σε άτομα και καταστάσεις, και η επακόλουθη θυματοποίηση, γενικά εκδηλώνεται ως ασθένεια. Επιπλέον, όποιος δεν κατανοεί το μήνυμα που φέρει η πάθησή του, ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπος με το θάνατο, προκειμένου να εκτιμήσει τη ζωή.

O καρκίνος απελευθερώνει από τις τελματωμένες καταστάσεις που παραλύουν την καρδιά. Μας βοηθάει να σπάσουμε τα παλιά, άκαμπτα μοτίβα ενοχών και ντροπής που μας κρατούν φυλακισμένους στα δεσμά της χαμηλής αυτοαξίας. Η τωρινή ιατρική προσέγγιση δε καταπιάνεται με τα κρυφά αίτια του καρκίνου. Ωστόσο, οι διεργασίες της νόησης συσχετίζονται άμεσα με αυτά τα κρυφά αίτια, εφόσον δεν παρέμβουμε. Η χημειοθεραπεία, η ακτινοθεραπεία και οι χειρουργικές επεμβάσεις ενθαρρύνουν τη νοοτροπία της θυματοποίησης και δύσκολα θεραπεύουν την πηγή της νόησης. Οι «θαυματουργές» θεραπείες λαμβάνουν χώρα όταν ο ασθενής αποτινάσσει τη θυματοποίηση και παύει να επιτίθεται στον εαυτό του. Όταν ένας άνθρωπος βιώνει συναισθηματική ευεξία και σταθερή αυτοαποδοχή, τα εξωτερικά προβλήματα δεν τον αγγίζουν. Έτσι, η λύση των εξωτερικών προβλημάτων μπορεί να μην αρκεί για να επέλθει η αυτόματη υποχώρηση.Πρέπει να γίνουν αλλαγές και στον εσωτερικό κόσμο.

(…)

Τα καρκινικά κύτταρα είναι φυσιολογικά κύτταρα που έχουν απορριφθεί από αυτό που θεωρούν «σπίτι τους». Στερούνται τη θρέψη και τη στήριξη. Μέσα στην απόγνωσή τους να επιβιώσουν, αρπάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους για να ζήσουν, μέχρι και παραπροϊόντα του κυτταρικού μεταβολισμού και τοξίνες. Αυτό τα καθιστά «απόβλητα της κοινωνίας».

Ωστόσο, όπως εμείς θέλουμε να μας αγαπούν, έτσι και τα καρκινικά κύτταρα θέλουν να αισθανθούν ότι τα αγαπάμε. Η αποκοπή τους από το σώμα με εγχειρήσεις ή η εξόντωσή τους με τοξικά φάρμακα ή θανατηφόρες ακτινοβολίες, μεγιστοποιεί την ήδη υπάρχουσα ένταση και βία που επικρατεί στο σώμα. Προκειμένου να πραγματώσουμε την υγεία και τη γαλήνη, επιβάλλεται να συμφιλιωθούμε με τα κύτταρα του σώματός μας, ιδίως με τα καρκινικά κύτταρα. Η ρήση «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» αφορά όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα καρκινικά κύτταρα. Ο καρκίνος του Τζερι οφειλόταν στην ελλιπή αυτοεκτίμησή του, στην αίσθηση ότι δεν λαμβάνει επαρκή αγάπη και αποδοχή, στην αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά καλός ή άξιος. Περιμένοντας να λάβει αυτή την αγάπη από τους γονείς του, αμέλησε να αγαπήσει ο ίδιος επαρκώς τον εαυτό του. Τελικά, ο Τζέρι συνειδητοποίησε ότι η πάθησή του ήταν μια μεταμφιεσμένη ευλογία που θα τον έκανε να αγαπήσει τον εαυτό του για πρώτη φορά.

(…)

Όπως όλες οι παθήσεις, έτσι και ο καρκίνος δεν είναι ένα σαφές φαινόμενο που εμφανίζεται αιφνίδια και τυχαία σε κάποιο μέρος του σώματος, σαν τα μανιτάρια που ξεφυτρώνουν από το έδαφος. Ο καρκίνος είναι συνέπεια πολλαπλών κρίσεων τοξίκωσης, οι οποίες οφείλονται σε διάφορους παράγοντες που δαπανούν την ενέργεια του οργανισμού.

Η κατανάλωση διεργετικών ροφημάτων, τα συναισθηματικά τραύματα, τα καταπιεσμένα συναισθήματα, τα ακατάστατα ωράρια, η αφυδάτωση, οι διατροφικές ανεπάρκειες, η υπερφαγία, το στρες, η έλλειψη ποιοτικού ύπνου, η συσσώρευση βαρέων μετάλλων (ιδίως από τα οδοντικά αμαλγάματα), η έκθεση σε τοξικές χημικές ουσίες και η ελλιπής έκθεση στον ήλιο είναι μερικοί από τους παράγοντες που παρεμποδίζουν την αποβολή των παραπροϊόντων του μεταβολισμού, των τοξινών και των 30 δισεκατομυρίων κυττάρων που ανανεώνονται σε καθημερινή βάση. Όταν αυτά τα νεκρά κύτταρα συσσωρευτούν σε οποιαδήποτε περιοχή του σώματος, πυροδοτείται μια σειρά προοδευτικών αντιδράσεων, και ανάμεσά τους ο ερεθισμός, το οίδημα, η σκλήρυνση, η φλεγμονή, τα έλκη και ο ανώμαλος πολλαπλασιασμός των κυττάρων. Ο καρκίνος, όπως άλλωστε όλες οι παθήσεις, είναι μια κρίση τοξίκωσης. Σηματοδοτεί την ύστατη προσπάθεια του οργανισμού να αποβάλει τις σηπτικές τοξίνες και τα όξινα υλικά που έχουν συσσωρευτεί εξαιτίας της αδυναμίας του να αποβάλει τα παραπροϊόντα του μεταβολισμού, τις τοξίνες και τα νεκρά κύτταρα.

(…)

Οι καρκινικοί όγκοι πάντα αναζητούν περισσότερη ενέργεια για τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων που τους συνιστούν. Τα σάκχαρα συγκαταλέγονται στις αγαπημένες τους τροφές. Η έντονη επιθυμία κατανάλωσης ζάχαρης μπορεί να υποδηλώνει υπέρμετρη κυτταρική δραστηριότητα. Ουσιαστικά, πολλοί άνθρωποι που καταναλώνουνμεγάλες ποσότητες ζάχαρης εκδηλώνουν καρκίνο.

(…)

Το DNA μας ακούει κάθε λέξη που λέμε στον εαυτό μας και νιώθει όλα τα συναισθήματα που βιώνουμε. Επιπλέον, ανταποκρίνεται σε όλα μας τα συναισθήματα. Εμείς, προγραμματίζουμε τον εαυτό μας κάθε δευτερόλεπτο, συνειδητά ή υποσυνείδητα. Αυτό σημαίνει ότι εάν το θελήσουμε, μπορούμε να «ξαναγράψουμε το πρόγραμμα» με όποιον τρόπο θέλουμε, εφόσον έχουμε επίγνωση. Όταν γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό , είναι βέβαιο ότι θα αγαπήσουμε, θα αποδεχθούμε και θα τιμήσουμε τον εαυτό μας. Θα είναι αδύνατον να επικρίνουμε τον εαυτό μας για τα υποτιθέμενα «σφάλματά» μας, για το ότι δεν είμαστε τέλειοι, για το ότι δεν είμαστε πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε. Όταν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας κατ’ αυτό τον τρόπο, στέλνουμε σήματα αγάπης στα κύτταρά μας. Η ενοποιητική δύναμη της αγάπης εδραιώνει αρμονία στο σώμα, ακόμα και στο βαθύτερο κυτταρικό επίπεδο. Αν όμως πάψουμε να βιώνουμε αυτή την αγάπη (που δεν πρέπει να συγχέεται με την προσκόλληση ή την συναισθηματική πείνα) σε καθημερινή βάση, το σώμα αρχίζει να αποσυντονίζεται και αρρωσταίνει.

(…)

Σε επίπεδο φυσιολογίας, δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στην παθογένεια του κοινού κρυολογήματος και την παθογένεια του καρκίνου. Και στις δυο περιπτώσεις, ο οργανισμός προσπαθεί να αποβάλει εγκλωβισμένες τοξίνες. Αυτό που διαφέρει είναι ο βαθμός έντασης της προσπάθειας αποβολής. H  λήψη συμβατικών φαρμάκων για την πρόληψη μια λοίμωξης της άνω αναπνευστικής οδού, προκαλεί συμφόρηση στον οργανισμό και μειώνει την αυτοαξία μας. Εξαναγκάζει τον οργανισμό να συγκρατήσει στον συνδετικό ιστό μεγάλες ποσότητες παραπροϊόντων του κυτταρικού μεταβολισμού, όξινες ουσίες, ενδεχομένως και τοξικά συμβατικά φάρμακα. Η μόνιμη υπονόμευση των αποτοξινωτικών προσπαθειών του οργανισμού εμποδίζει τον εφοδιασμό των κυττάρων με οξυγόνο κaι θρεπτικές ουσίες αυτό τροποποιεί τον βασικό μεταβολισμό και τελικά αλλοιώνει μέχρι και το DNA.

Το DNA  βρίσκεται στον πυρήνα των κυττάρων. Με τα έξι δισεκατομμύρια γονίδιά του, ελέγχει όλες τις λειτουργίες του οργανισμού. Με ελλιπή εφοδιασμό επαρκών θρεπτικών στοιχείων, το DNA δεν έχει άλλη επιλογή από το να τροποποιήσει το γενετικό του πρόγραμμα, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση των κυττάρων. Τα μεταλλαγμένα κύτταρα είναι σε θέση να επιβιώσουν σε τοξικό περιβάλλον. Σύντομα αρχίζουν να αντλούν θρεπτικά στοιχεία από τα γειτονικά κύτταρα, εξαντλώντας τα ενεργειακά τους αποθέματα. Έτσι, και αυτά τα κύτταρα  αναγκάζονται να μεταλλαχθούν, με επακόλουθο την αύξηση του μεγέθους του όγκου. Οι καρκινικοί όγκοι είναι αναερόβιοι – δηλαδή αναπτύσσονται και επιβιώνουν χωρίς οξυγόνο.

(…)

Επειδή δεν προσλαμβάνουν οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες, τα καρκινικά κύτταρα έχουν ακόρεστη όρεξη για ζάχαρη. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί τα άτομα που λαχταρούν διαρκώς τρόφιμα με ζάχαρη έχουν αυξημένη επικινδυνότητα για καρκίνο, καθώς και το γιατί πολλοί καρκινοπαθείς λαχταρούν τη ζάχαρη και τα γλυκά.

(…)

Με δεδομένο ότι τα περισσότερα όργανα του ανθρώπινου σώματος έχουν απεκκριτική δράση, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι καρκίνοι ήπατος, νεφρών, παχέος εντέρου, πνεύμονα, λεμφικού συστήματος και δέρματος μπορεί να υποχωρήσουν εύκολα, αν αποβληθούν οι τοξίνες από αυτά τα όργανα ή συστήματα.

Κατά παρόμοιο τρόπο, οι κακοήθεις όγκοι δεν εμφανίζονται ποτέ σε ένα υγιές σώμα που στηρίζεται από ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Οι όγκοι ευδοκιμούν μόνο υπο συγκεκριμένες συνθήκες, σε περιβάλλον που ευνοεί την ανάπτυξή τους. Ο καθαρισμός αυτού του περιβάλλοντος, με οποιαδήποτε μέσα, μπορεί να κάνει τη διαφορά στη θεραπεία του καρκίνου.

Μια κρίση τοξίκωσης όπως η πνευμονία ή η ανεμοβλογιά, εφόσον δεν κατασταλεί, συμβάλλει στην αποβολή τεράστιων ποσοτήτων τοξινών και βοηθά τα κύτταρα να αναπνεύσουν ξανά. Ο πυρετός, η εφίδρωση, η απώλεια αίματος, η έκκριση βλέννας, η διάρροια και ο εμετός αποβάλλουν πολλές τοξίνες από το σώμα. Αφού οι τοξίνες αποβληθούν, το ανοσοποιητικό σύστημα ενισχύεται και ανανεώνεται με φυσικό τρόπο. Και αυτό μπορεί να αρκεί για να εξουδετερωθεί ένας κακοήθης όγκος που δεν εξυπηρετεί με κανένα τρόπο την επιβίωση του σώματος.

(…)

Μια πάθηση δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του οργανισμού να δημιουργήσει διέξοδο για τις εγκλωβισμένες τοξίνες. Το φράξιμο των εξόδων με την καταστολή των συμπτωμάτων προκαλεί συμφόρηση και υπονομεύει ζωτικές λειτουργίες του οργανισμού.

(…)

(Ασκληπιός)

Έχοντας εξετάσει πολλούς καρκινοπαθείς κατά τη διαμονή μου στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1990, διαπίστωσα ότι όλοι, ανεξάρτητα από τον τύπο του καρκίνου, απέβαλλαν μεγάλες ποσότητες χολόλιθων. Η αποβολή όλων των λίθων από το ήπαρ και τη χοληδόχο κύστη με μια σειρά καθαρμών, και ο καθαρμός του παχέος εντέρου και του νεφρού πριν και  μετά από κάθε ηπατικό καθαρμό, σηματοδοτεί τηνυποχώρηση όλων των καρκίνων.Αυτό ισχύει και για τους καρκίνους που θεωρούνται θανατηφόροι. Αν μετά την υποχώρηση, το άτομο ακολουθεί υγιεινή διατροφή και ισορροπημένο τρόπο ζωής, η θεραπεία πιθανότατα θα είναι οριστική

Είναι αποδεδειγμένο ότι πολλά φρούτα και λαχανικά περιέχουν συστατικά που συμβάλλουν στη θεραπεία και την πρόληψη του καρκίνου. Οι έρευνες που διενεργήθηκαν στο Βρετανικό Ινστιτούτο Διατροφικών Ερευνών έδειξαν ότι τα λαχανικά της οικογένειας των σταυρανθών (λάχανο, λαχανίδες, μπρόκολο, λαχανάκια Βρυξελλών) περιέχουν αντικαρκινικές ενώσεις, οι οποίες αναγκάζουν τα καρκινικά κύτταρα να αυτοκτονήσουν. Αυτά τα λαχανικά καθαρίζουν τους ιστούς και το αίμα. Η τακτική κατανάλωσή τους αποβάλλει τις τοξίνες και εξαλείφει την ανάγκη της ύπαρξης καρκινικών κυττάρων.

(…)

Τα καρκινικά κύτταρα δεν πολλαπλασιάζονται χωρίς ζάχαρη. Αν πάσχετε από καρκίνο, είναι σημαντικό να διακόψετε αμέσως την κατανάλωση ραφιναρισμένης ζάχαρης. Η ραφιναρισμένη ζάχαρη δεν περιέχει κανένα θρεπτικό στοιχείο για την αφομοίωσή της. Η κατανάλωσή της εξαντλεί τα αποθηκευμένα θρεπτικά στοιχεία και την ενέργεια του οργανισμού (εάν έχει απομείνει κάτι από αυτά), αφήνοντας ελάχιστα (ή καθόλου) για τις λειτουργίες του σώματος. Ο καρκίνος δεν είναι ποτέ αιτία θανάτου. Οι καρκινοπαθείς πεθαίνουν εξαιτίας της εξάντλησης των ιστών. Ο καρκίνος είναι συνώνυμος της εξάντλησης. Η κατανάλωση ζάχαρης τρέφει τα καρκινικά κύτταρα και καταδικάζει σε ασιτία τα υγιή.

(…)

Οι ραφιναρισμένοι υδατάνθρακες, όπως τα μακαρόνια, το λευκό ψωμί, τα γλυκά και τα κεϊκ διασπώνται ταχύτατα σε γλυκόζη και δρουν όπως η άσπρη ζάχαρη. Είναι αυτονόητο ότι τα πλούσια σε ζάχαρη τρόφιμα, όπως η σοκολάτα, τα παγωτά και τα ανθρακούχα ροφήματα, πρέπει να αποφεύγονται. Τα γαλακτοκομικά προϊόντα που προκαλούν λεμφική συμφόρηση, όπως το γάλα, το γιαούρτι και τα τυριά, επίσης δεν έχουν θέση στη δίαιτα ενός ατόμου που θέλει να θεραπευτεί από τον καρκίνο. Το σάκχαρο του γάλακτος (λακτόζη) αποτελεί εξαιρετική τροφη για τα καρκινικά κύτταρα και γι αυτό πρέπει να αποφεύγεται.

(…)

Ο καρκίνος δεν αποτελεί τοπική διαταραχή, η οποία είναι ανεξάρτητη από τον υπόλοιπο οργανισμό. Ο καρκίνος είναι μια συστημική διαταραχή και επηρεάζει πολλά όργανα και ιστούς, για να μην πούμε ολόκληρο τον οργανισμό. Η αντιμετώπιση του συμπτώματος (ο όγκος στην προκειμένη περίπτωση) δεν εξαλείφει τα αίτια του καρκίνου, ανεξάρτητα από το αν αφαιρείται στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του. Όπως είπαμε πρωτύτερα, το πρόβλημα δεν είναι ο όγκος – ο όγκος είναι μέρος της λύσης. Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία σπάνια προλαμβάνει τον υποτροπιασμό, παρεκτός φυσικά αν ο ασθενής εξαλείψει παράλληλα τα αίτια του καρκίνου. Στους περισσότερους καρκίνους, οι επιθετικές, κατασταλτικές αγωγές τελικά οδηγούν σε έναν πιο επιθετικό καρκίνο που δίνει μεταστάσεις γρηγορότερα από τον αρχικό, ως αντίδραση επιβίωσης του οργανισμού. Έτσι, ο χρόνος που κερδήθηκε στην αρχή, χάνεται στο τέλος.

(…)

Για να θεραπευτούμε από τον καρκίνο, οφείλουμε να απαλλαγούμε από την ιδέα ότι είναι μια πάθηση που αποσκοπεί στην εξόντωσή μας. Επίσης, πρέπει να μάθουμε να εντοπίζουμε και να εξαλείφουμε τα αίτια που υποχρεώνουν τον οργανισμό να καταφεύγει σε τέτοια δραστικά μέτρα, όπως ο καρκίνος. Η θεραπεία του καρκίνου δεν είναι δύσκολη, ούτε δαπανηρή, αλλάπροϋποθέτει να αγαπήσουμε, να εμπιστευτούμε και να σεβαστούμε το σώμα μας και τον εαυτό μας. Το σώμα μας είναι πάντα έτοιμο και πρόθυμο να αυτοθεραπευτεί. Είναι στο χέρι μας να καλλιεργήσουμε το έδαφος που καθιστά εφικτή την ίαση.

Πηγή:
enarmonia4711.blogspot.gr

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ