H ζωή χωρίς κουρτίνες

Δεν τις χώνεψα ποτέ. Από παιδί μου φαινόντουσαν περιττές. Δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε ντε και καλά να υπάρχει ένας τρόπος για να αποφεύγουμε τον ήλιο. Ούτε μπορούσα να φανταστώ για ποιο λόγο θα έπρεπε να κρυβόμαστε από τους απέναντι.

Όταν είσαι μικρός, δεν έχεις πολλά πράγματα να κρύψεις. Σου αρέσει η διαφάνεια. Αργότερα, κατάλαβα τον λόγο της ύπαρξης τους. Αυτό, όμως, δεν με έκανε να τις αγαπήσω. Οι κουρτίνες πάντα μου κάθονται στο στομάχι. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι τις περισσότερες φορές είναι δημιουργημένες από υφάσματα κακής ποιότητας. Και αυτό γιατί τα υφάσματα καλής ποιότητας είναι τόσο ακριβά που είναι απλησίαστα.
Έτσι, τα περισσότερα σπίτια αναγκάζονται να ντύνουν τα παράθυρα τους με κουρτίνες που είναι τόσο συνθετικές όσο και τα ρούχα της Barbie. Ένας ακόμα λόγος που με ενοχλούν είναι ο τρόπος που είναι ραμμένες. Ακόμα και η πιο απλή κουρτίνα έχει τόσες πτυχώσεις που ζαλίζεσαι να τις βλέπεις. Και πάντα έχουν και από ένα διακοσμητικό τελείωμα, στην αρχή ή στο τέλος, για να κάνουν μια τσαχπινιά που κατά τη γνώμη μου δεν έχει θέση πουθενά αλλού παρά μόνο στα κλασικά σπίτια. Τέλος, να μη ξεχάσω πως το χειρότερο που συμβαίνει με τις κουρτίνες είναι ότι τις περισσότερες φορές, οι «νοικοκυρές» ξεχνάνε να τις πλύνουν. Έτσι, οι κουρτίνες αποκτούν ένα καφέ- γκρί χρώμα βρώμας και μια απαίσια μυρωδιά που μια εκπαιδευμένη μύτη θα αναγνώριζε πάνω της τον καπνό, τη σκόνη και τα οικογενειακά μαγειρέματα του χρόνου.

    Γι'αυτούς τους λόγους μισώ τις κουρτίνες

Υπάρχουν, όμως, και οι λόγοι που με κάνουν να αγαπώ τα παράθυρα χωρίς κουρτίνες. Και αυτοί είναι πιο σημαντικοί. Μου αρέσει, για παράδειγμα, να βλέπω ελεύθερα τα μεγάλα ανοίγματα στους τοίχους γιατί έτσι νιώθω πιο ελεύθερη. Μου αρέσει να κάθομαι και να βλέπω ανενόχλητη τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου. Είναι όμορφο να μαγειρεύω και να ρίχνω κλεφτές ματιές στον ουρανό από τα παράθυρα της κουζίνας. Ναι, είναι γεγονός δεν θέλω να χάνω επεισόδια από τη ζωή εκεί έξω. Έχω την ανάγκη να ενώνομαι με τον περιβάλλοντα χώρο μου.

    Και χωρίς τις κουρτίνες, το καταφέρνω καλύτερα αυτό

Εννοείται, ότι πολλές φορές μου κουράζει να βλέπω τα μάτια των γειτόνων μου πάνω μου. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, τους αγνοώ. Το μάτι μου έχει μάθει να τους αποφεύγει. Μερικές φορές, βέβαια, θέλω να είμαι πραγματικά μόνη μου. Και τότε σκέφτομαι πόσο πολύτιμες είναι οι κουρτίνες. Αλλά ακόμα και τότε, προτιμώ να τραβήξω το πατζούρι παρά να τραβήξω ένα κομμάτι ύφασμα που θα χάσκει ατσούμπαλο απέναντί μου.

Αντί για κουρτίνες προτιμώ εναλλακτικούς τρόπους για να απομονώνομαι ή για να καλύπτω τα παράθυρα μου. Τα πάνελ για παράδειγμα, έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Και σίγουρα μου φαίνονται πιο όμορφα τα μεγάλα κομμάτια υφάσματος που πέφτουν ανεπιτήδευτα από τα γαζωμένα και στημένα κουρτινάκια.


 fe-mail.gr